كلمات كليدي : تسريع سازي، غني سازي، جهش تحصيلي، نوآوري، پيشرفت پيوسته، كودكان استثنايي
نویسنده : مرضيه جوزي
طرح و برنامه آموزشی کودکان تیزهوش، باید مستقیما براساس نیازها، علایق، توانایی‌ها، درجه تحصیل و قدرت آفرینندگی آنان انجام پذیرد. شاگردان تیزهوش، به محیطی احتیاج دارند که در آن بتوانند کارهای مورد علاقه خود را دنبال کنند، مطالعه نمایند و کتاب‌هایی را که در سطح آنان است، آزادانه انتخاب کنند.
علایق، دانش و توانایی تیزهوشان، بسیار گسترده‌تر و بالاتر از دیگر دانش‌آموزان است. بنابراین برنامه‌های آموزشی برای آنان باید براساس شناخت توانایی‌ها، ذوق‌ها، علایق و احتیاجات فکری، روانی و عاطفی این قبیل افراد که بسیار نامتجانس و پیشرفته‌اند، قرار داده شود. طرح آموزشی برای این دانش‌آموزان باید محیطی فراهم آورد تا بتوانند توانایی‌های خود را به‌کار گیرند و از آن لذت ببرند. برنامه مناسب برای تیزهوشان باید از اعمال مقررات یکنواخت برای همه، فشار انتخاب حرفه‌ای که اقتصادی است، فشار محدود کردن خواسته‌ها و نیازها و فشار همرنگ شدن با دیگران عاری باشد. در جوامع مختلف با توجه به امکانات، روش‌های خاصی اتخاذ و تجربه گردیده است که در زیر به آنها اشاره‌ای می‌شود:
یک. تسریع در برنامه‌های آموزشی
روش تسریع، یعنی مجاز دانستن دانش‌آموزان سرآمد به گذراندن دوره‌های تحصیلی با سرعت بیشتر که یک هدف آموزشی برای کودکان سرآمد به حساب می‌آید. تسریع، خود به چند روش فرعی تقسیم می‌شود:[1]
الف: شروع پیش از موقع مدرسه یا پیش‌افتادگی تحصیلی: پذیرفتن دانش‌آموزان تیزهوش برای آمادگی یا کلاس اول براساس سن عقلی و نه سن تقویمی آنان.[2] البته به غیر از انجام آزمایش‌های هوشی، بررسی بدنی و عاطفی و بلوغ اجتماعی لازم برای پذیرش زودرس کودک در کلاس اول دبستان کاملا ضروری می‌باشد.[3]
ب: جهش تحصیلی: قدیمی‌ترین روش در آموزش و پرورش دانش‌آموزان تیزهوش است.[4] در این روش، دانش‌آموز برخی از پایه‌های تحصیلی را صرفا با گذراندن امتحانات آن پایه و با کسب نمرات قابل قبول می‌گذراند.
ج: پیشرفت پیوسته و مستمر فردی: بدین معنی که در یک سال محتوای دروس دو کلاس و یا بیشتر را بخواند.[5] این روش در واقع یک نوع جهش تحصیلی است که با ایجاد تغییرات و اصلاحاتی در این روش و برای اجتناب از بعضی نتایج احتمالی نامطلوب آن ارائه شده است. در این روش، دانش‌آموز تیزهوش توسط معلم راهنمایی و تشویق می‌گردد که مطابق توانایی ذهنی و استعداد خودش بدون در نظر گرفتن سطح درسی عمومی کلاس پیشرفت نماید.[6]
د: جایگزینی پیشرفته: در این روش، دانش‌آموز واحدهای دانشگاهی را هنگامی که در دبیرستان درس می‌خواند، می‌گذراند و به این ترتیب برنامه دانشکده را زودتر تمام می‌کند.
تمام این روش‌ها برای کوتاه کردن زمانی است که دانش‌آموز تیزهوش باید در مدرسه بگذراند. همچنین هم‌گروه شدن کلاسی با دانش‌آموزانی که از لحاظ سن عقلی با تیزهوش مساوی‌اند و در آن، کودک سرآمد همواره نفر اول نیست، کودک را با "مفهوم از خود"ی واقع‌گرایانه آشنا کرده و به آنها تحمل کسانی را که توانایی‌هایشان از آنان بسیار برتر نیست را می‌آموزد. بنابراین، شواهد آشکارا از تسریع‌سازی، به‌خصوص در مورد دانش‌آموزان بسیار سرآمد حمایت می‌نماید.[7] در عین حال، تسریع بیش از حد علاوه بر ایجاد مشکلات عاطفی و عدم توافق فکری به خاطر اختلاف سن اشتغال، این گروه را نیز پس از فراغت از تحصیل با مشکل مواجه می‌سازد.[8]
دو. غنی کردن برنامه‌های آموزشی
غنی کردن برنامه یعنی، افزودن فعالیت‌هایی که باعث رشد مهارت‌های ذهنی با خلاقیت ویژه‌ای در دانش‌آموز تیزهوش می‌شود. این بدین معنی است که برنامه جاری انعطاف بیشتری می‌یابد و طرح درس براساس نیازها، توانایی‌ها و خواسته‌های دانش‌آموز بنا می‌شود. این روش در صورتی که به تیزهوش اجازه طی کردن سریع کلاس‌ها داده نشود، اجرا می‌شود و به‌خصوص برای تیزهوشانی که در کلاسهای ابتدایی هستند، بسیار مطلوب و عادلانه است. شاید بیشترین روشی که برای دانش‌آموزان تیزهوش در سطح جهان به‌کار گرفته شده است، همانا به صورت غنی‌سازی برنامه‌های عادی مدارس باشد. غنی‌تر کردن برنامه از راه‌های گوناگون ممکن است صورت گیرد:
· ارائه دادن مطالب اضافی و مفید در باب موضوع به‌خصوصی که مورد علاقه دانش‌آموزان است.
· گروه‌بندی دانش‌آموزان در کلاس، به طوری که معدودی از دانش‌آموزان تیزهوش با هم قرار گیرند و بتوانند متناسب با توانایی‌ها و علایق خود، مسائلی برای حل کردن، پژوهش یا فکر کردن انتخاب نمایند.
· به‌وجود آوردن امکان یادگیری‌های اضافی مانند یادگیری یک یا چند زبان دیگر.
· فراهم کردن امکانات و فرصت کافی برای تجربه کردن و کسب مهارت و دانش در قلمرو تئاتر، عکاسی، کارهای ابتکاری و آفرینندگی.
· به‌کار گرفتن رسانه‌های مختلف به عنوان ابزار آموزشی.[9]
سه. برنامه آموزشی ویژه برای گروه دانش‌آموزان تیزهوش(آموزش جداگانه)
· برنامه نیمه‌وقت یا آموزش خاص در مدرسه
· کلاسهای خاص در مدارس عادی
· مدارس ویژه دانش‌آموزان تیزهوش.[10]
بسیاری از متخصصین آموزش و پرورش عقیده دارند، آموزش ویژه و متمرکز تیزهوشانی که دارای توانایی‌های مشابه هستند نسبت به سایر روش‌ها، مناسب‌تر و مقرون به صرفه‌تر است. در عین حال، شرط موفقیت آن سود جستن از برنامه‌ای غنی و مناسب و همچنین بهره‌گیری از معلمان ورزیده می‌باشد.[11]
پیچیده‌سازی محتوایی
پیچیده‌سازی محتوایی، دانش‌آموزان سرآمد را برمی‌انگیزاند تا سطوح بالاتری از تفکر را که دانش‌آموزان معمولی و همسن، فهم آن را مشکل و یا غیرممکن می‌یابند، درک کنند. هدف اصلی این است که دانش‌آموزان را تشویق کنیم تا مطالب انتزاعی مهم، قوانین علمی و یا اصول کلی را که در موقعیت‌های زیادی کاربرد دارند، دریابند.
نوآوری محتوایی
منظور از نوآوری محتوایی، ارائه مطالبی است که معمولا به علت محدودیت‌های زمانی و یا ماهیت انتزاعی دروس در برنامه‌های کلی مدارس عمومی جایی ندارند. هدف این است که به دانش‌آموزان سرآمد کمک شود تا بر ایده‌های مهم تسلط یابند. دانش‌آموزان سرآمد قادرند ارتباطات موجود در بین حیطه‌های درسی را کشف کنند. این به معنای آن است که معلم می‌تواند یک یا دو مثال از نوع ماهیت انتزاعی را ارائه دهد و سپس دانش‌آموز را وادارد تا چیزهای دیگری بر آن اساس پیشنهاد کند.[12]