18 مهر 1387, 0:0
عن النبی(ص):
«طُوبی لِلصَّابِرینَ فِی غَیبته، طُوبی لِلمُقیمینَ عَلی مَحَبَّته...»
(ینابیع المودّة ، ج 2، ص 388)
پیامبر اسلام(صلی الله علیه وآله وسلم) فرمود:
«خوشا به حال صبر کنندگان در غیبتش[امام زمان]! خوشا به حال اقامت کنندگان بر محبتش!...»
«طُوبی لِلصَّابِرینَ فِی غَیبته، طُوبی لِلمُقیمینَ عَلی مَحَبَّته، اولئکَ الّذین وَصَفَهُمُ اللهُ فِی کتابِهِ وَ قال: (هدًی لِلمتّقین الّذینَ یُومِنونَ بِالغَیبِ[1])» [2]
پیامبر اسلام(ص) فرمود:
«خوشا به حال صبر کنندگان در غیبتش! خوشا به حال اقامت کنندگان بر محبتش! همانان که خداوند در کتابش چنین وصفشان فرموده است: ([قرآن]هدایتی برای پرواپیشگان است؛ همانان که به غیب ایمان و باور دارند)
چون آن یگانه دوران را بشناسیم، عشق و محبت فطر‌ی‌اش در قلب و جان ما شعله‌ور می‌شود و ما را از مقام «مهدی شناسی» به «مهدی محبی» می‌رساند. اصل محبت و دوستی امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) امری فطری و قلبی است که در روح و جان پاکزادان به ودیعت نهاده شده است. تنها ناپاکزادگانند که از این محبت به طور کامل بی‌بهره‌اند، چنانچه امام صادق (علیه السلام) می‌فرماید:
«هر کس در قلب خویش، محبت ما اهل بیت (علیهم السلام) را یافت، خداوند را بر نخستین نعمت که نعمت پاکزادی است، شکر نماید».
اما آنچه از ما خواسته‌اند، پرورش و عمق بخشیدن به این محبت و رساندن آن به درجه «مودت» است.
مودت، محبتی است که سراسر وجود انسان را دربرمی‌گیرد و بر نیات و رفتار و گفتار محب تاثیر گذارد و این همان چیزی است که خداوند متعال به عنوان اجر رسالت از ما طلب کرده است:
«بگو بر رسالت خویش از شما پاداشی نمی‌خواهم، جز مودت اهل بیتم»
مقام «مودت امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)» همان مقام اقامت در محبت امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است که رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) صاحبان این مقام را در حدیث فوق می‌ستاید و مصداق اصلی «پروا پیشگان و غیب باوران» را «مقیمان محبت امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)» معرفی می‌فرماید.
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان