كشاورزی خدا و كشتكاری انسان

بر اساس آموزه هاي قرآني مسئوليت انسان، آباداني زمين است:واستعمرکم فيها.(هود، آيه 61) و يکي از مسئوليت هاي او در ارتباط با آباداني زمين، کشت گياهان و نباتات است. در اين زمينه انسان تنها مسئوليتي که بر عهده دارد، شخم زدن و دانه پاشيدن است که از آن در عربي به «حَرث» تعبير مي شود. خداوند در آيه 63 سوره واقعه مي فرمايد: اَفَرَاَيْتُم مَّا تَحْرُثُونَ؛ آيا آنچه را کشت مي کنيد، ديده ايد؟

    پس کار انسان همان کشت کردن است؛ اما کشاورزي کار خداوند است؛ زيرا اين خداوند است که اين کشت و دانه بي جان و بي حيات را جان و حيات مي بخشد و آن را به شکل زراعت در مي آورد.لذا خداوند انسان را «حارث» (کشتکار)و خود را «زارع» (کشاورز)معرفي مي کند و مي فرمايد:ا اَنْتُمْ تَزْرَعُونَهُ اَمْ نَحْنُ الزّارِعُونَ؛ آيا شما آن را مي‌رويانيد يا ما روياننده‌ايم؟

    در حقيقت مسئوليت انسان تنها انتقال جمادي به نام دانه و کشت آن در زمين است و آن کسي که به آن حيات مي دهد و زنده مي کند، خداوند است. پس حيات بخشي و به فعليت درآوردن اين دانه و تبديل جماد به نبات و گياه کار خداوند است.(واقعه، آيه 64)

          روزنامه كيهان، شماره 21029 به تاريخ 20/1/94، صفحه 6 (معارف)