24 آبان 1393, 14:10
بدان که «نفس» در هر حظى که از این عالم مى‌برد، در «قلب» اثرى از آن واقع مى‌شود . . . و سبب تعلق آن است‌به دنیا، و التذاذات هر چه بیشتر باشد، قلب از آن بیشتر تاثیر پیدا مى‌کند و تعلق و حبش بیشتر مى‌گردد تا آن که تمام وجهه‌ى قلب، به دنیا و زخارف آن گردد، و این منشا مفاسد بسیارى است . تمام خطاهاى انسان و گرفتارى به معاصى و سیئات، براى همین محبت و علاقه است، و از مفاسد بزرگ آن ، چنان چه حضرت شیخ عارف ما، روحى فداه مى‌فرمودند آن است که:
«اگر محبت دنیا، صورت قلب انسان گردد و انس به او شدید شود، در وقت مردن که براى او کشف شود که حق تعالى او را از محبوبش جدا مى‌کند و ما بین او و مطلوباتش افتراق مى‌اندازد، با سخطناکى و بغض به او از دنیا برود .»
و این فرمایش کمر شکن، باید انسان را خیلى بیدار کند که قلب خود را خیلى نگاه دارد . [1]
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان