28 بهمن 1395, 4:12
(بدان اي سالک راه حق!) اثر ديگري که سحر شدن در برابر دنيا (بخاطر افراط در لذائذ مشروع) به همراه دارد، اين است که انسان هرچند که معتقد به مبدا و معاد باشد، اما چون به ماديات تعلق دارد و تمام وجهه دلش همين لذات دنيوي است، به خدا بغض کرده و از دست او ناراحت مي شود که وي را دارد از محبوبش يعني دنيا جدا مي کند. چنين آدمي، هرچند که مومن و متدين باشد، از شدت انس و حب به دنيا، مرگ را اين گونه مي بيند که خدا دارد محبوبش را از وي مي گيرد. لذا ممکن است که نعوذ بالله نسبت به خدا، حالت غضب و بغض پيدا کرده و با همين حالت بميرد. خطر بزرگ همين است که انسان بعد از عمري دين داري و مجاهده در راه خدا، به خاطر بسنده نکردن به مقدار کفاف از کيافي و عياشي حلال، با چنين حال خرابي از دنيا برود و به ساحت ربوبي خدا، بدگمان و کينه دار شود، (1)
_________________________
1- رسائل بندگی، آيت الله شيخ مجتبی تهرانی، ص 166
روزنامه كيهان، شماره 21085 به تاريخ 28/3/94، صفحه 6 (معارف)
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان