28 بهمن 1395, 3:59
«ابوبصير» يکي از ياران و شاگردان امام صادق(ع) براي عرض تسليت به مناسبت رحلت آن امام بزرگوار، نزد «ام حميده» همسر آن حضرت و مادر امام کاظم(ع) رسيد. ام حميده تا ابوبصير را ديد، اشک هايش جاري شد و ابوبصير نيز گريست. پس از مدتي، ام حميده به ابوبصير گفت: تو در ساعت احتضار امام(ع) حاضر نبودي، اتفاق عجيبي افتاد.
لحظات پاياني عمر امام بود و ايشان ثانيه هاي واپسين عمر خود را سپري مي کردند. پلکهايشان بر روي هم افتاده بود، ناگهان چشمان خود را گشودند و فرمودند: «همين الان تمام نزديکان و خويشاوندان مرا حاضر کنيد!»
بسيار شگفت انگيز بود که امام در اين وقت چنين دستوري داده بودند. ما هم تمامي بستگان و نزديکان ايشان را جمع کرديم و همه در نزد ايشان حاضر شدند و با تمام وجود منتظر بودند که توصيه امام صادق(ع) را در اين لحظه حساس بشنوند، آن حضرت پس از اينکه همه نزديکان خود را حاضر ديدند، فرمودند: «شفاعت ما هرگز به کساني که نماز را سبک شمارند، نخواهد رسيد.» (1)
1- بحارالانوار، ج 11، ص 105
روزنامه كيهان، شماره 21087 به تاريخ 31/3/94، صفحه 6 (معارف)
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان