28 بهمن 1395, 2:28
این یک سنت همیشگی است، نیکیها و بدی ها سرانجام به خود انسان باز میگردد، هر ضربهای که انسان میزند بر پیکر خویشتن زده است، و هر خدمتی به دیگری میکند در حقیقت به خود خدمت کرده است. ولی نه آن مجازات ما را بیدار میکند و نه این نعمت و رحمت مجدد الهی. باز هم طغیان می کنیم و راه ظلم و ستم و تعدی و تجاوز را پیش میگیریم. (تفسیر نمونه، ج12، ص: 27) در زندگی روزمرّه هر عملی که انجام بدهیم (چه خیر و چه شر) بازتاب آن به خودمان بر میگردد.در این مورد خداوند متعال در کلام شریف خویش این چنین میفرماید: « اگر نیكى كنید، به خودتان نیكى میکنید و اگر بدى كنید باز هم به خود میکنید».[اسراء/7] و از این قبیل داستانها در طول تاریخ، بسیار اتفاق افتاده، مردمی که به خویش ظلم کرده و از مسیر حق و هدایت انحراف پیدا کردهاند و دنبال دنیا و جاهطلبی بودهاند، خداوند هم سرنوشت آنان را آن گونه که به اختیار، خودشان خواستهاند و دنبال آن بودهاند رقم زده.از جمله این سرگذشتها، داستان قوم یهود بوده که چندین مرتبه خداوند به آنان نعمت عافیت عنایت فرمود، تا آنجا که بنیاسرائیل دارای مقام و شوکتی بودند، امّا سرکشی و طغیان کردند، حتی پیامبران خود را هم کشتند، در این زمان پادشاهی از بابل به نام بخت النصر به آنان حمله کرد و مسجد الاقصی را خراب کرد و تورات را از بین برد و مردان آنان را کشت و دختران و بچههای آنان که باقی مانده بودند را به اسارت برد. در بنیاسرائیل این داستان چند مرتبه اتفاق افتاد، هر زمان که ناسپاسی و کفران نعمت کردند خداوند هم نعمت را از آنان سلب کرده است.[برگرفته از تفسیر کوثر ج6 ص 261]
و این وعده الهی و حتمی است، هر قومی و گروهی که نیکی کنند، در واقع به خودشان نیکی کردهاند و هر کسی که بدی کند، در واقع به خود بدی کرده است؛ امروزه هم داستان ما چنین میباشد، اگر دنبال عمل خیر باشیم، در واقع به خودمان خیر رساندهایم و اگر دنبال عمل شر باشیم در واقع برای خودمان شر و فساد را فراهم کردهایم. به سبب آنچه دستهای مردم فراهم آورده فساد در خشکی و دریا نمودار شده است تا [سزای] بعضی از آنچه را که کردهاند به آنان بچشاند باشد که بازگردند. (آیه 41 سوره روم)
امروز بیش از هر زمان دیگری در جهان فساد و تباهیِ حاصل از خطا و اشتباهات آدمیان بیداد می کند و این بیداد را باید جدی گرفت و چارهاندیشی کرد تا از میزان فساد کاسته شود.
توصیه قرآن و حکیمان و شاعران به طور کلی این است که در هر رنج و محنتی و فساد و تباهی به خود رجوع کنید و آن را بازتاب اعمال خود بدانید تا بتوانید چاره اندیشی کنید و بر آن فائق آیید.
البته مشکل این است که بسیاری از مردم با آنکه گرفتار رنج و محنت می شوند آن رنج و محنت را محصول کار خویش نمی بینند تا در کارهای خود تجدید نظر کنند.
اما اکثر آدمیان گرایش دارند به اینکه خطاها را چون شیطان به گردن دیگران بیندازند و هر بدی که می بینند به کسی غیر از خود منسوب کنند.
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان