28 بهمن 1395, 4:14
(بدان اي سالک راه خدا!) اگر کسي بخواهد از نظر التذاذات دنيويه يا نفساني، بيش از آنچه که نياز دارد، لذت ببرد و خود را از طريق مشروع، در وادي عياشي و کيافي بيندازد، دچار آثار سويي از جمله وابستگي به دنيا و سخت جان کندن، ترس شديد از مرگ، بغض و کينه نسبت به خدا و سختي هاي فراوان آخرتي مي گردد، ولو اينکه داخل بهشت شود. اولياي خدا چون در دنيا وابستگي نداشتند، در قيامت يک نوع خلاقيت پيدا مي کنند و مي توانند، هرچه مي خواهند، خودشان خلق کنند. اين مسئله غير از تجسم اعمال نيک انسان است که بهشت او را مي سازد، بحث در اينجا اين است که انسان صالح خودش مي تواند در قيامت بهشتش را بسازد، يعني يک نوع خلاقيتي پيدا مي کند که مي تواند هرچه میخواهد را خلق کند، همان طور که خدا خلق مي کند، مؤمن در بهشت هرچيزي را که اراده کند با اراده «کن»، «فيکون» مي شود. اين خلاقيت در قيامت بر اثر رياضت هاي شرعيه اي است که بنده در دنيا متحمل مي شود. اين آياتي که مي فرمايد: در بهشت هرچه دلت بخواهد و هرچه اراده کني، برايت به وجود خواهد آمد، مخصوص کساني است که در دنيا به سراغ هرچه دلشان مي خواسته نرفته اند، و اصلاً به همين خاطر است که اينان در بهشت، هرچه دلشان بخواهد، خلق خواهد شد.»(1)
1- رسائل بندگي- آيت الله شيخ مجتبي تهراني، ص 173
روزنامه كيهان، شماره 21083 به تاريخ 26/3/94، صفحه 8 (معارف)
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان