هیچ بنده ای ایمان نمی آورد مگرازاین راه

شهوات دنیا

عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع‏لیه السلام : وَ اعْلَمُوا أنَّهُ لَنْ يُؤمِنَ عَبْدٌ مِنْ عَبيدِهِ حَتّى‏ يَرْضَى عَنِ اللَّهِ فِيمَا صَنَعَ اللَّهُ إلَيْهِ وَ صَنَعَ بِهِ عَلَى مَا أحَبَّ وَ كَرِهَ، وَ لَنْ يَصْنَعَ اللَّهُ بِمَنْ صَبَرَ وَ رَضِىَ عَنِ اللَّهِ إلّامَا هُوَ أهْلُهُ وَ هُوَ خَيْرٌ مِمَّا أحَبَّ وَ كَرِهَ.

امام صادق علیه السلام : و بدانيد كه هرگز بنده‏اى از بندگان او ايمان نياورده است، مگر اين كه در آنچه خدا با او مى‏كند، -چه خوشايند او باشد يا ناخوشايندش- از خدا راضی و خرسند باشد . و [البته] خداوند [متعال] براى كسى كه صبور و شکیبا و از او راضی و خرسند باشد، كارى خوشايند يا ناخوشايند پيش نمى‏آورد، جز آنچه شایسته اوست و صلاح او [در همان] است. حال آنچه که به خیر و صلاح اوست را خوش بدارد یا نه. [1]

منابع:

1. كلينى، محمد بن يعقوب بن اسحاق، الكافي (ط - دارالحديث)، 15جلد، دار الحديث - قم، چاپ: اول، ق‏1429 ؛ ج‏15 ؛ ص23 و 24