24 آبان 1393, 13:59
بر تو لازم است که تلاش و همت کنی که شرایط و آداب زیارت را به نحو شایسته و کامل به جای آوری و آن کس را که به زیارتش رفته‌ای تعظیم نمایی و حریم حرمتش را نگهداری، و زائران را مساعدت و یاری نمایی.
بر حذر باش که در خواندن زیارت نامه، در این گفته‌ات دروغگو نباشی، آنجا که می‌گویی «شهادت می‌دهم و اعتراف می‌کنم که (ای امام بزرگوار) شما جایگاه مرا ناظر هستی و به گفته‌های من واقفی». و از گردش در رواق‌ها و صحن‌ها و تماشای آئینه کاری‌ها و چلچراغ‌ها و گفتگو با این و آن و توجه به مردم در حرم مطهر پرهیز کن که این کار لایق و شایستۀ بندگان پاک و برگزیده نیست.
تا زمانی که شوق و میل باطنی به زیارت و دعا داری در حرم باش و زمانی که میل تو، به سستی گرایید بلافاصله از حرم خارج شو که ذکر نگفتنی بهتر است از ذکری که با غفلت و بی‌توجهی به محتوای ذکر همراه باشد.
در حرم مطهر برای پدر و مادرت و نیز کسانی که حقی بر تو دارند (مانند بزرگان دین، اساتید، خویشاوندان و دوستان) دعا و طلب رحمت نمای.[1]
آن که طالب وصال است دل از غیر می‌برد و کاشانه را مخصوص یار قرار می‌دهد. چه در یک دل چندین معشوق و چند سودا نمی‌گنجد.
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان