13 مهر 1394, 13:51
در محراب نیایش
ملاّ عباس داراى ابعاد مختلفى بوده که مهم ترین آنها، «روح بندگى» و «عبادت» است. ستایش گرى وى، فراگیر بوده به طورى که همه زمان ها و مکان ها را شامل بوده است. فرزند دانشمندش در این خصوص، مطالب و داستان هایى نقل کرده که چکیده آن، بدین قرار است:
الف) استفاده شایان از تمام اوقات عمر براى انجام عبادات واجب و مستحب.
ب) از گناهان اجتناب مى کرد.
ج) بیشتر ایّام سال روزه بود.
د) نمازهاى مستحبى را در حال حرکت و سواره مى خواند.
هـ) دائم الوضوء بود.
و) تهجّد شب از سنّ تکلیف تا دو سه شب قبل از ارتحال.
ز) خواندن نماز براى والدین و اموات خاندانش.
ح) عدم تظاهر به زهد و عبادت.([10])
منبع:فرهیختگان تمدن شیعه
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان