امام صادق(ع):«ما کان مِن هذا اشدَّ فالثوابُ فیه علی قدر الخوف و مَن خاف فی اتیانه آمَن اللهُ رَوْعَتَهُ یَوْمَ یقومُ الناسُ لربِّ العالمین»

امام صادق (علیه‌السّلام):

«ما کان مِن هذا اشدَّ فالثوابُ فیه علی قدر الخوف و مَن خاف فی اتیانه آمَن اللهُ رَوْعَتَهُ یَوْمَ یقومُ الناسُ لربِّ العالمین» (بحارالانوار، ج98، ص 11)

«هر چه این مسأله (زیارت قبر امام حسین (علیه‌السّلام)) دشوارتر و پر مخاطره‌تر باشد، پاداش زیارت هم به اندازۀ آن هراس است. هر کس در راه زیارت حسین (علیه‌السّلام) به خطر و هراس افتد خداوند او را از ترس و وحشت در روز قیامت، ایمن می‌سازد».

توضیح: زیارت کربلا از آنجا که منشأ حرکت و نهضت و تجمع هواداران انقلابی اهل بیت بود، پیوسته محدود و ممنوع بود و زائران، آرامش و آزادی کامل نداشتند. پس از قیام زید بن علی در کوفه و شهادتش در سال 121 هجری منع و مراقبت نسبت به زیارت کربلا بیشتر شده و هشام بن عبدالملک مأمورانی برای کنترل رفت و آمدها بر آنجا گماشت. در زمان هارون الرشید و متوکل بارها قبر حسین بن علی (علیه‌السّلام) را تخریب و زیارت را ممنوع کردند.
حتی در زمان هارون، درخت سِدری را که در آن حوالی، نشانۀ قبر حسین (علیه‌السّلام) بود، قطع کردند تا مردم جای قبر را گم کنند و دیگر آنجا تجمع نکنند.
به دستور متوکل هفده بار قبر امام حسین (علیه‌السّلام) را تخریب کردند. ولی سختگیری‌های مداوم خلفا هرگز نتوانست رابطۀ مردم را با قبر الهام بخش حسین بن علی (علیه‌السّلام) قطع کند. مأموران و والیان به متوکل خبر می‌دادند که مردم در سرزمین نینوا برای زیارت قبر حسین (علیه‌السّلام) جمع می‌شوند و از این رهگذر، جمعیت انبوهی پدید می‌آید و کانون خطری تشکیل می‌شود. او هم مأموران خود را گسیل می‌داشت تا مردم را متفرق کنند و آثار قبر را ویران سازند و در کمین زائران سید الشهداء بنشینند.