27 مهر 1396, 11:28
قال الصادق (علیه السلام):
«انَّ اللهَ عَلِِمَ اَنَّ الذَّنبَ خَیرٌ لِلْمؤمِنِ مِنَ العُجبِ ولَو لا ذلک مَا ابتُلی مُؤمنٌ بِذَنبٍ اَبَداً» (اصول کافی، ج 3، ص 427)
امام صادق (علیه السلام) فرمود:
«همانا خدا دانست که ارتکاب گناه برای مؤمن از خودبینی بهتر است و اگر چنین نبود، هرگز مؤمن به گناهی دچار نمی‌شد»
عجب بزرگ شمردن عمل صالح و مسرور شدن به آن و از حد تقصیر خاج دانستن است. البته تواضع و فروتنی کردن از برای خداوند و شکر خدا بر این توفیق عجب نیست و ممدوح است. عجب هم بر اعمال جوارح وارد می‌شود و هم بر اعمال جوانح، یعنی هم انسان به خصلت‌های خویش معجب می‌شود و هم به اعمال خود.
درجات عجب را می‌توان از کلام امام صادق (ع) اینگونه درک نمود که: از امام درباره درجات عجب سؤال شد. حضرت فرمود: عجب درجاتی دارد. درجه اول اینکه کردار زشت بنده به نظرش جلوه کند و آن را خوب پندارد. درجه دوم این است که از آن خوشش آید و گمان کند، کار خوبی می‌کند. درجه سوم اینکه بنده بر پروردگارش ایمان آورد و بر خداوند منت گذارد، در صورتی که خدا بر او منت گذارده است که به ایمانش هدایت فرموده است.
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان