حجاب و فلسفه آن
قال الصّادقُ(ع):«لایصلحُ لِلمَرأَهِ المُسلِمَهِ أَن تَلبَسَ مِنَ الخُمُرِ وَ الدُّرُوعِ الَّتِی لاتُوَارِی شَیئاً»(مکارم الاخلاق،ص93)
بی‌تردید جامعه‌ای که در آن زن و مرد در آن از روابط سالم و خوبی برخوردار باشند و ارزش‌های الهی و انسانی در آن حاکم باشد، چنین جامعه‌ای به اعتلای خود خواهد رسید و در جامعه‌ای که بی‌بند و باری، بی‌عفّتی و هرزگی رواج داشته باشد، قطعاً مسیر چنین جامعه‌ای انحطاط و سقوط خواهد بود؛ در این زمینه، حجاب، یکی از راه‌کارهای تحقّق عفّت و روابط سالم در جامعه است که در درجه اوّل به‌نفع خود زن است. خداوند در قرآن ضمن دستور به پیامبر(ص) در مورد حفظ و رعایت حجاب، آن‌را عاملی برای حفظ زن از آزار دیگران برشمرده است:
«یا أَیهَا النَّبِی قُل لأزواجِکَ وَ بَناتِکَ وَ نِساءِ المُؤمِنِینَ یدنِینَ عَلَیهِنَّ مِن جَلابِیبِهِنَّ ذلِکَ أَدنى أَن یعرَفنَ فَلا یؤذَینَ»[1]
اى پیامبر! به همسرانت و دخترانت و زنان مؤمنان بگو: «جلبابها [روسرى‌هاى بلند] خود را بر خویش فرو افکنند، این کار براى اینکه شناخته شوند و مورد آزار قرار نگیرند بهتر است.
حضرت علی(ع) نیز در سفارش خود به امام حسن(ع) ضرورت حجاب را عاملی برای حفظ و سلامتی آنان برمی‌شمارند:
«و اکفُف علیهِنّ مِن أبصَارِهِنّ بحِجَابِک إیاهُنّ، فإنَّ شدّهَ الحِجَابِ أبقی علیهِنّ»
در پرده حجاب نگاهشان‌دار، تا نامحرمان را ننگرند؛ زیراکه سخت‌گیرى در پوشش، عامل استوارى آنان است.[2]
روزی اسماء به خانه پیغمبر اکرم(ص) آمد در حالی‌که جامه‌های نازک و بدن‌نما پوشیده بود پیامبر اکرم(ص) روی خود را از او برگرداند و فرمودند:
«یا أسمَاء إنّ المَرأهَ إذا بَلَغتِ المَحِیضَ لم تَصلح أن یُری مِنها إلاّ هذا و هذا؛ و أشارَ إلی کَفِّه و وَجهِه»
ای اسماء زمانی‌که زن به حد بلوغ رسید، سزاوار نیست چیزی از بدن او دیده شود مگر این و این؛ اشاره فرمود به چهره و قسمت مچ به پائین دست خودش.[3]
اسلام مى‌گوید کامیابی‌هاى جنسى، اعم از آمیزش و لذت‌گیری‌هاى سمعى و بصرى و لمسى، مخصوص به همسران و غیر از آن گناه و مایه آلودگى و ناپاکى جامعه است.[4]
امام رضا(ع) در روایتی بی‌حجابی را عاملی برای فساد و افتادن به گناه معرفی می‌کنند:
«حُرِّمَ النَّظَرُ إِلَى شُعُورِ النِّسَاءِ المَحجُوبَاتِ بِالأَزوَاجِ وَ غَیرِهِنَّ مِنَ النِّسَاءِ لِمَا فِیهِ مِن تَهْییجِ الرِّجَالِ وَ مَا یدعُو التَّهییجُ إِلَى الفَسَادِ وَ الدُّخُولِ فِیمَا لا یحِلُّ وَ لا یحمل [یجمُلُ وَ کَذَلِکَ مَا أَشبَهَ الشُّعُور...] »[5]
نگاه به موی زنان نامحرم شوهردار و غیر آنها حرام است؛ چراکه این نگاه‌ها باعت تحریک و تهییج مردان می‌شود و این باعث فساد و تباهی و افتادن در آنچه که حلال نیست می‌شود [و در این حکم نگاه به غیر از مو نیز همینگونه است...]
بنابراین حجاب، راه‌کاری اساسی برای پاسداشت ارزش‌های والای انسانی و مقابله با ترویج فساد و تباهی است.