13 آبان 1396, 13:10
قال علی علیه السلام
انّ الجنةَ حُفّتْ بالمکاره، وانّ النّارَ حُفّتْ بالشهوات
(نهج البلاغه، خطبه 176)
بهشت در لا به لای ناراحتیها و دوزخ در لا به لای شهوات پیچیده شده است.
در روایات اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام) از تعلّقات مادّی به عنوان دام و وسیله صید، و از بسیاری از گناهان به عنوان "مصائد" یا "حبائل" شیطان یاد شده است؛ یعنی، گناهان دامهایی است که شیطان به وسیله آنها انسانها را شکار می کند و بندها و طنابهایی است که با آنها انسانها را به بند می کشد و البته طنابها هم رنگارنگ و ضخیم و نازک است و شیطان هر کسی را با نوع خاصّی می فریبد. اگر ایمان کسی قوی باشد، با طناب ضخیم و اگر ضعیف باشد، با طناب باری او را به بند می کشد.
به هر تقدیر گناه دام است و برای این که پرنده ای را در دام، گرفتار کنند دانه ای در دام می ریزند و زرق و برق و جاذبه به آن می دهند و از این رو در نصوص دینی آمده است: "حفّت النّار بالشّهوات"[1]: آتش جهنّم با لذّتها و شهوتها پیچیده و درهم آمیخته است؛ به این معنا که، درون، دام آتش و بیرون، جام شهوت است و انسان به طمع جام شهوت به دام شعله می افتد. چنان که: "حفّت الجنّة بالمکاره"[2]بهشت با سختیها پیچیده است؛ یعنی بهشت در درون سختیها وجود دارد، درون، دام محَبّت و بیرون، جام محنت است. بنابر این دامهایی که در رسالة الطّیر بدانها اشاره شده است مسبوق به تعبیرهای موجود در نصوص دینی سابقه دارد.
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان