2 بهمن 1396, 19:8
قال علی(ع): «علیکَ بالصَّبرِ فإنّه حِصنٌ حَصینٌ و عِبادَهُ المُوقنِینَ» (تصنیف غررالحکم و دررالکلم، حدیث 6248)
انسان همواره باید در برابر پیش‌آمدهای روزگار صبور باشد؛ زیرا آنچه در عالم واقع می‌شود بر اساس اذن و اراده الهی است و تا چیزی از جانب او مقدّر نشده، و خداوند اراده نکرده باشد، واقع نمی‌شود؛ چراکه پیش‌آمدهای این دنیا ممکن است به‌دلایل مختلفی چون، آزمایش الهی، برای تذکر، نتیجه عمل انسان، موهبتی الهی که به‌جای آن چیز بهتری در انتظار بشر است و ... باشد؛ به‌همین دلیل انسان عارف در مقابل قضاء و قدر الهی کاملا تسلیم و راضی است؛ هم در ظاهر و هم در باطن، هم در گفتار و هم در کردار، برای او عزّت و ذلّت، دارایی و ناداری، راحتی و سختی، صحّت و مرض و ... یکسان است؛ زیرا می‌داند که هیچ پیشامدی بی‌حکمت نیست. هرچه رضا و تسلیم انسان بیشتر باشد ای کاش گفتن او کمتر است؛ تا جایی که هرگز ای کاش نمی‌گوید و نسبت به شرایط پیش آمده اعتراضی در پیشگاه الهی نمی‌کند. چنانکه در سیره پیامبر اسلام(ص) وارد شده که هرگز در زندگی خود ای کاش نگفت.
«لَم یَکُن رَسُولُ اللهِ یقُولُ لشئٍ قَد مَضَی: لوکان غیره»[1]
البته این به این معنی نیست که انسان دست روی دست بگذارد و هیچ حرکت و تلاشی برای وضع موجود نداشته باشد ولی بعد از آن ، آنچه واقع می‌شود نباید موجب حیرت و پریشانی او گردد و زبان به گلایه و شکایت بگشاید.[2] انسانی که عنان صبر را از کف می‌دهد و زبان شکایت پیش هر کس و ناکسی باز می‌کند، علاوه بر اینکه از دید مردم می‌افتد و به سستی و عدم استقامت شناخته می‌شود، پیش ملائکه و درگاه الهی نیز از ارزش می‌افتد. بنده‌ای که نتواند یک حادثه و مصیبت را در مقابل نعمت‌های بی‌شماری که از جانب خداوند به او رسیده است تحمل کند؛ چه ایمانی و چه تسلیمی در برابر خداوند دارد؟! پس درست است که در روایات گفته شده کسی که صبر ندارد، ایمان ندارد![3]
آری صبر، دژی محکم است که صاحب خود را از خطرات و کفر و ناسپاسی خداوند حفظ می‌کند. انسان صبور به آنچه برایش مقدّر شده کاملا تسلیم و راضی است؛ ولی در عین حال دست از هیچ تلاش و کوششی در زندگی خود برنمی‌دارد.
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان