30 دی 1396, 13:39
قال رسول الله(ص): «یا أباذر إیّاکَ و هِجرَانَ أخِیکَ، فإنّ العَمَلَ لایُتَقَبَّلُ معَ الهِجرَانِ» (وسائل الشیعه، ج12، ص264)
یکی از چیزهایی که در اسلام بهشدت از آن نهی شده بیجهت قهر کردن با دیگران است. این مسأله بهقدری در اسلام زشت نمایانده شده که در برخی روایات، قهر کردن با یک مسلمان، برابر با ریختن خون او شمرده شده است. پیامبر اکرم(ص) میفرمایند:
«هَجرُ المُسلِمِ أخاهُ کَسَفکِ دَمِهِ»
قهر کردن مسلمان با برادرش، مانند ریختن خون اوست.[1]
انسان نباید بیجهت و بیمورد و بهخاطر مسائل بسیار جزیی با اطرافیان خود قهر کند. بسیاری از اختلافات و قهرهایی که ما در زندگی، اعم از جامعه و خانوادهها، شاهد آن هستیم بهخاطر مسائل جزیی و پیش پا افتاده بهوقوع میپیوندد؛ که شاید اگر یکی از دو طرف، سطح توقّعات خود را پایین میآورد، کار به قهر و جدایی نمیکشید. در هر حال، در برخی روایات، قهر و جدایی بیش از سه روز جایز شمرده نشده است. پیامبر اکرم(ص) میفرمایند:
«لایَحِلُّ للمؤمنِ أن یَهجُرَ أخاهُ فوقَ ثلاثٍ»[2]
برای یک مؤمن سزاوار نیست که از برادرش بیش از سه روز قهر باشد.
انسان نباید با قهر کردن رابطه خود را با دیگری قطع کند، بلکه باید با گفتگو، سعی کند آنچه موجب قهر و کدورت است را برطرف نماید؛ چه بسا سوء تفاهم، دو طرف را به قهر و جدایی کشانده است. نقل شده که مرجع بزرگ مرحوم سید ابوالحسن اصفهانی، وقتی شنید که یکی از علما از او ناراحت است، یک شب به خانه او رفت و به او گفت: اگر از من ناراحتی چرا قهر میکنی؟ بیا عیب مرا بگو تا من آنرا رفع کنم. آن شخص در جواب گفت: با این روحیهای که شما دارید حقاً که شایسته مرجعیت هستید.[3]
آری انسان باید کدورتها را کنار بگذارد و زمینه آشتی را فراهم کند و شیطان را از خود ناامید گرداند. حضرت امام صادق(ع) میفرمایند: تا زمانى که دو مسلمان با یکدیگر قهر باشند، ابلیس خوشحال است و هرگاه باهم دیدار (آشتى) کنند، زانوهایش بههم میخورد و بندهایش از هم میگسلد و فریاد میزند: اى واى بر من، هلاک شدم.[4]
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان