27 مهر 1396, 10:35
نویسنده : حضرت امام خمینی (ره)
ای عزیز!
بدان که یک سفر پرخطر لازمی در پیش است که عُدّه و عِدّه آن و زاد (و) راحله آن علم و عمل منافع است و وقت سفر، معلوم نیست چه وقت است . ممکن است وقت خیلی تنگ باشد و فرصت از دست برود. انسان نمی داند چه وقت کوس [1] رحیل می زنند که باید ناچار کوچ کند. این طول امل[2] که من و تو داریم که از حب نفس و مکائد شیطان و شاهکاری آن ملعون است ، به طوری ما را از توجه به عالم آخرت باز داشته که در فکر هیچ کار نیفتیم ... ناگاه اجل موعود در رسد و ما را بی زاد و راحله و بی تهیه سفر ببرد. نه عمل صالحی داریم و نه علم نافعی ... چه شده است که علم و عمل چهل و پنجاه ساله ما در قلوب ما اثر ضد بخشیده و دلهای ما را از سنگ خارا سخت تر کرده ؟ از نماز که معراج مؤ منان است ما را چه حاصل شده ؟کو آن خوف و خشیتی که لازم علم است ؟ اگر خدای نخواسته با این حالتی که هستیم ما را کوچ دهند، خسارت های بزرگی و حسرت های بسیاری در پیش داریم که زایل شدنی نیست ، پس نسیان آخرت از اموری است که اگر ولی الله اعظم امیرالمؤ منین علیه السلام بر ما بترسد از آن و از موجب آن که طول امل است حق است ، زیرا که او می داند این چه سفر پرخطری است [3].
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان