3 آبان 1396, 11:48
نویسنده : حضرت امام خمینی (ره)
شیخ عارف و کامل ما جناب شاه آبادی - روحی فداه - می فرمودند: شخص ذاکر باید در ذکر مثل کسی که به طفل کوچک ، که زبان باز نکرده ، می خواهد تعلیم کلمه را کند تکرار می کند تا اینکه او به زبان می آید و کلمه را ادا می کند. پس از آنکه او ادای کلمه را کرد، معلم از طفل تبعیت می کند و خستگی آن تکرار برطرف می شود و گویی از طفل به او مددی می رسد همین طور کسی که ذکر می گوید باید به قلب خود که زبان ذکر باز نکرده ، تعلیم ذکر کند و نکته تکرار اذکار آن است که زبان قلب گشوده شود و علامت گشوده شدن زبان قلب آن است که زبان از قلب تبعیت کند و زحمت و تعب تکرار مرتفع شود. اول زبان ذاکر بود، و قلب به تعلیم و مدد آن ذاکر شد و پس از گشوده شدن زبان قلب ، زبان از آن تبعیت کرده ، به مدد آن یا مدد غیبی متذکر می شود[1].
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان