نیایش زیبا از نهج البلاغه

خدایا! خشنودى خود را بهره ما فرما، هم در این حال که داریم ، و بى نیازمان گردان از اینکه جز به سوى تو دست برداریم ، که تو بر هر چیز توانایى.
انسان به فطرت خود عاشق خداى یگانه جمیل است که تنها او سزاوار پرستش و ستایش و نیایش است . انسان پیوسته در پى این بوده است که موجودى قابل ستایش و تقدیس بیابد و او را عاشقانه بستاید و بدو نیایش ‍ برد؛ و تلاش مربیان الهى پیوسته بر این بوده است که آدمیان را متوجه تنها معبود شایسته تقدیس بنمایند و راه نیایش او را بدیشان بیاموزند تا این نیاز فطرى آدمیان به درستى پاسخ یابد. پیشواى موحدان ، على (علیه السلام) در نیایشى والا چنین سروده است :
«اللهم اءنت اءهل الوصف الجمیل ، و التعداد الکثیر، ان تؤ مل فخیر ماءمول ، و ان ترج فخیر مرجو. اللهم و قد بسطت لى فیما لا اءمدح به غیرک ، و لا اءثنى به على اءحد سواک ، و لا اءوجهه الى معادن الخیبه و مواضع الریبه ، و عدلت بلسانى عن مدائح الآدمیین ؛ و الثناء على المربوبین المخلوقین . اللهم و لکل مثن على من اءثنى علیه مثوبه من جزاء، اءو عارفه من عطاء؛ و قد رجوتک دلیلا على ذخائر الرحمه و کنوز المغفره . اللهم و هذا مقام من اءفردک بالتوحید الذى هو لک ، و لم یر مستحقا لهذه المحامد و الممادح غیرک ؛ و بى فاقه الیک لا یجبر مسکنتها الا فضلک ، و لا ینعش من خلتها الا منک و جودک ، فهب لنا فى هذا المقام رضاک ، و اءغنیا عن مد الایدى الى سواک ؛ انک على کل شى ء قدیر » .( نهج البلاغه ، خطبه ۹۱)
خدایا! تویى سزاوار نیکو ستودن ، و بسیار و بى شمار ستایشت نمودن . اگر امید به تو بندند بهترین امید بسته اى ، و اگر چشم از تو دارند، این چشمداشت را هر چه نیکوتر شایسته اى . خدایا! در نعمت بر من گشادى ، و مرا زبانى دادى تا بدان مدح جز تو را نخوانم ، و بر کسى غیر تو آفرین نرانم . و بدان کسانى را نستایم که نومید کنند یا گمان آن بود که نبخشند، و زبان خود را باز داشتم از ستودن مردمان ، و آفریدن راندن بر پروردگان و آفریدگان . بار خدایا! هر ثناگوى را بر ثنا گفته ، پاداشى است : جزایى – در خورد ثناى آفرین گوینده – یا عطایى نیکو – سزاوار بزرگى پاداش دهنده .
انسان نیازمند نیایش است تا خداى خود را بیابد که در این صورت خود را مى یابد و زمینه شکوفایى استعدادهایش فراهم مى گردد
خدایا! امید به تو بستم تا راهنما باشى به اندوخته هاى آمرزش و گنجینه هاى بخشایش ! خدایا! این بنده توست که در پیشگاهت برپاست ، یگانه ات مى خواند و یگانگى خاص تو راست . جز تو کسى را نمى بیند که سزاى این ستایش هاست . مرا به درگاه تو نیازى است که آن نیاز را جز فضل تو به بى نیازى نرساند، و آن درویشى را جز عطا و بخشش تو به توانگرى مبدل نگرداند.
خدایا! خشنودى خود را بهره ما فرما، هم در این حال که داریم ، و بى نیازمان گردان از اینکه جز به سوى تو دست برداریم ، که تو بر هر چیز توانایى.
انسان نیازمند نیایش است تا خداى خود را بیابد که در این صورت خود را مى یابد و زمینه شکوفایى استعدادهایش فراهم مى گردد .
لازم است برای رفتن به درگاه یگانه بی نیاز با ادبی در خور شأن و مقام والای پروردگار صحبت شود و این ادب به خوبی در کلام امام علی علیه السلام موج میزند باید بیاموزییم و به کار گیریم .
و اگر خود زبانی قاصر داریم با زبان کسانی سخن گوییم که می دانند چگونه سخن را به بهترین وجهش بیان کنند همان کسانی که با زبان خود حرف دل بشریت را می زنند .
منبع : منظر مهر (مبانى تربیت در نهج البلاغه)،  مصطفى دلشاد تهرانى