رُوِیَ عَنِ الْعالِمِ اَنَّهُ قالَ: «الْیَأسُ مِمّا فی اَیْدِی النّاسِ عِزُّ الْمُؤْمِنِ فی دینِه وَمُرُوَّتُهُ فی نَفْسِهِ و....

رُوِیَ عَنِ الْعالِمِ اَنَّهُ قالَ:

«الْیَأسُ مِمّا فی اَیْدِی النّاسِ عِزُّ الْمُؤْمِنِ فی دینِه وَمُرُوَّتُهُ فی نَفْسِهِ وَشَرَفُهُ فی دُنْیاهُ وَعَظَمَتُهُ فی اَعْیُنِ النّاسِ وَجَلالَتُهُ فی عَشیرَتِهِ وَمهابَتُهُ عِنْدَ عِیالِهِ وَهُوَ اَغْنَی النّاسِ عِنْدَ نَفْسِهِ وَعِنْدَ جَمیعِ النّاسِ»[1] (الحدیث، ج3، ص23)

حضرت موسی بن جعفر (ع) فرموده است:

«از مردم قطع امید کردن و از ثروتشان چشم پوشیدن و به درآمد کار خود قانع بودن برای مرد با ایمان مایه عزت دینی و روح جوانمردی و شرف دنیوی است. چنین انسانی در نظر مردم بزرگ و بین فامیل خود محترم و در محیط خانواده‌اش دارای هیبت و عظمت خواهد بود، او در ضمیر خود و در نظر دگران بی‌نیازترین تمام مردم است»

توضیح:

«قطع امید کردن از مردم»

اگر انسان مومن وجود خود را فقر محض در مقابل پروردگار بداند، این همان اوج عزت و شرف او در میان مردم است. اما اگر در مال و منال مردم یا مقام و موقعیت آنان چشم طمع داشته باشد، بالطبع در چشم دیگران از عزت و شرافت لازم برخوردار نخواهد بود. بنابراین عزت مومن در اظهار عجز و نیاز به درگاه ربوبی و یاس و نا امیدی از آنچه در اختیار مردم است، خلاصه میشود.

منبع: الحدیث«روایات تربیتی از مکتب اهل البیت»، ج3، ص23.

• [1] .سفینه، غنی، ص 327.