جبهه آزادی بخش فلسطین

جبهه آزاديبخش فلسطين، جبهه خلق براي آزادي فلسطين، سازمان فتح.

نویسنده : نرجس عبدیایی

تأسیس

جبهه آزادیبخش فلسطین، یکی از شاخه‌های جنبش فلسطین با نام «جبهه خلق برای آزادی فلسطین» می‌باشد؛ [جبهه‌ای که در نوامبر 1967 میلادی از ائتلاف سه گروه: قهرمانان بازگشت، جبهۀ آزادی فلسطین به رهبری احمد جبریل و گروه پیشتاز، تاسیس شد و یک جنبش داخلی عربی و نخستین جنبشی است که فکر مارکسیسم و لنینیسم را در جهان عرب رواج داد، و پس از سازمان فتح، قدیمی ترین سازمان مقاومت فلسطینی محسوب می‌شود.[1]] با گذشت زمان و پیشآمد برخی حوادث سیاسی مانند مساله اشغال لبنان توسط سوریه در ژوئن 1976، اختلافات درونی میان برخی اعضای اصلی جبهه خلق برای آزادی فلسطین، مانند ابوعباس شدت گرفت، تا جائیکه گروه مخالف قصد داشتند با کنار گذاشتن احمد جبریل – از کادر رهبری - خود کنترل جبهه را بعهده بگیرند؛ تا این‌که به دستور یاسر عرفات - رهبر وقت جبهه خلق برای آزادی فلسطین - در آوریل 1977میلادی این جبهه دچار انشعاب گردید و جبهۀ خلق برای آزادی فلسطین به دو گروه: 1- جبهۀ خلق آزادیبخش فلسطین (فرماندهی کل)، و 2- جبهۀ آزادیبخش فلسطین تقسیم شد.

اهداف و خط مشی‌ها

جبهۀ آزادیبخش فلسطین خود را به اهداف و خط مشی‌های زیر پایبند می‌دانست:

1- با طرح جبهه خلق برای آزادی فلسطین، مبنی بر ایجاد یک کشور محدود و مستقل فلسطینی در ساحل غربی نوار غزه مخالفت داشت؛ 2- با سوریه به ‌دلیل انجام اقدامات ضد فلسطینی و جنگ لبنان و حمایت آن کشور از رقیب خود [جبهۀ خلق (فرماندهی کل)] مخالفت داشت؛ 3- با پیشنهاد صلح انورسادات مخالفت می‌کرد؛ اما در سال 1372 هـجری شمسی به عرفات پیوست و تا قبل از موضع گیری گروه‌های مخالف فلسطینی نسبت به خودمختاری فلسطین، از موضع عرفات حمایت می‌نمود؛ 4- روابط مستحکمی با عراق داشت و با سیاستهای آن موافق بود؛ 5- با وجود داشتن امکانات انجام عملیات نظامی علیه اسرائیل، بیشتر مایل به انجام عملیات منافی منافع اسرائیل و حامیانش در فلسطین بود.[2]

جنبش برای پیگیری اهدافش پایگاههایی در بغداد (اردوگاه ابوغریب) ، و نیز در نزدیکی صبرا در بیروت داشت و از جمله وقایع ناگواری که برایش پیش آمد در 13 اوت 1978 بود که در اثر انفجاری در مرکز فرماندهی‌اش در بیروت، 75 نفر از نیروهای خود را از دست داد.

فعالیتها

عمده‌ترین فعالیتهای جنبش را در موارد سه گانه زیر می‌توان ذکر کرد:

1- در ژوئیه 1978، 15 سرباز نیروهای میانجیگر سازمان ملل توسط این گروه ربوده شد که البته چند ساعت بعد سازمان فتح آنها را وادار به آزاد ساختن کرد؛

2- در سپتامبر 1978 سه چریک مسلح به سلاح و نارنجک دستی به جنوب اسرائیل نفوذ کردند، و سعی کردند با اشغال شهرداری کریاشمونه و گروگان گرفتن کارمندان آن، ده تن از همکاران زندانی خود را آزاد کنند که با شکست مواجهه شد؛

3- در سال 1985، یک کشتی ایتالیایی بنام «آشیله لائورو» که از بندر اسکندریه مصر به بندر اشدود اسرائیل در حرکت بود، توسط نیروهای این جبهه ربوده شد.[3]

رهبران

اولین دبیر کل این جبهه، «طلعت توفیق» بود؛ اما بعد از مدتی کوتاه، رهبری بدست معاونش یعنی محمد العباس (ابوعباس) سپرده شد، و بعد از زندانی شدن او [ و مرگ وی در سال 2003 در زندانهای آمریکائی در عراق[4]]، ابو احمد حلب، جانشین او شد و در 23 اردیبهشت 1386 شمسی با درگذشت او، هم اکنون واصل ابویوسف، دبیر کل این جنبش است.

وضعیت کنونی

امروزه نیز مواضع‌ ضد صهیونیستی این جنبش پابرجاست، چنانکه ابونضال الاشقر - معاون دبیر کل این جنبش - طی مصاحبه‌ای در سال 1386 هـجری شمسی، نسبت به اقدام تشکیلات خودگردان فلسطین در صرف محکوم کردن اسرائیل، اعتراض نموده و خواستار «نشستی در سطح وزیران برای اتخاذ تصمیمات جدی برای متوقف کردن تجاوزات صهیونیستی و لغو محاصرۀ فلسطین شد.»[5]

اما، با گذشت زمان این جنبش نیز «دستیابی به توافق بر سر آتش بس میان فلسطین و رژیم صهیونیستی را نیاز دو طرف اعلام کرده»[6] و در نتیجه متمایل به روش صلح آمیزتری در حل اختلافات اساسی میان رژیم صهیونیستی و فلسطینی‌ها شده است.