اول تسّالونیکیان 1 Thessalonians

كلمات كليدي : اول تسّالونيكيان، پولس، عهد جديد، كتاب مقدسهاد

نویسنده : هادی جهانگشای

نامه اول پولس به تسّالونیکیان، سیزدهمین کتاب از مجموعه عهد جدید به شمار می‌رود؛ که دارای 5 باب است. همانطوریکه از اسم این نامه پیداست، مخاطب این نامه، مردم شهر تسّالونیکی(Thessalonica) می‌باشند. تسّالونیکی به معنی غلبه بر تسلّی، شهری بندری و پرجمعیت است. این شهر بین دو دریای هاسپونت(Hellespont) و آدریاتیک(Adriatic) واقع بوده که در ابتدای خلیج ترمیاک(Thermaic) و مرکز تجاری مهمی در محل تقاطع اگناتین(Eghatiah) و جاده‌ای که از شمال به دانوب می‌رسید، قرار داشت. تسّالونیکی، بزرگ‌ترین شهر مقدونیه بوده است.[1] رومی‌ها ابتدا آن را پایتخت یکی از مناطق چهارگانه مقدونیه ساختند؛ ولی وقتی این مناطق چهارگانه به صورت واحد درآمد، تسّالونیکی پایتخت مرکزی این منطقه شد. این شهر در آن موقع دارای جمعیتی در حدود 000/200 نفر بوده است؛ که کلیسای آن تمامی منطقه را تحت تأثیر خود قرار داد.[2] نام جدید شهر که در ناحیه مقدونیه از خاک یونان واقع شده، سالونیک می‌باشد.[3]

نویسنده، زمان و مکان نگارش

این کتاب نیز از جمله رساله‌هایی است که کلیسا در انتساب آن به پولس، تردیدی ندارد. دانشمندان کتاب مقدس نیز در انتساب آن به پولس، کم‌تر تردید کرده‌اند.[4] از جمله دلایلی که برای اثبات این انتساب آورده‌اند، شهادت‌های نویسندگان اولیه کلیسا می‌باشد. این شهادت‌ها حدود سال 140 میلادی، توسط مارسیون آغاز گردیده است.[5]

این نامه بین سال‌های 53-52  میلادی، در شهر قرنتس نوشته شده است.[6] بنابر ادعای برخی، رساله اول تسّالونیکیان، اولین رساله نوشته‌ شده‌ی پولس است. چنانکه از متون برمی‌آید پولس بعد از اینکه از این شهر اخراج شد،[7] به همراه سیلاس(Silas)، که یکی از همراهان پولس در سفرها بود، به بیریه، که امروزه به نام بریتان(Bereitan)، به فاصله 35 میلی از شمال دمشق شناخته می‌شود، فرار کرده‌ و از آنجا هم به آتن گریخته و بعد از آن، همانطوریکه در ابتدا هم اشاره شد، به شهر قرنتس رهسپار شده و این رساله را می‌نویسد.[8] مستر هاکس نویسندۀ مسیحی، در مورد این کتاب نوشته است: «نخستین نامۀ پولس رساله تسّالونیکیان می‌باشد ... امضایی که در اواخر این رساله (و رساله دوم تسالونیکیان) یافت می‌شود، اصلی نیست؛ بلکه مجعول است و در آخر این نامه اشتباهاتی نوشته شده است.»[9]

محتوای کتاب

این رساله را به لحاظ محتوایی، می‌توان به دو بخش تقسیم کرد؛ در بخش نخست، پولس به تصحیح برخی از مسائلی که به اعتقاد خودش اشتباه به نظر می‌رسد، می‌پردازد و در بخش دوم، به تعلیم مهم آمدن دوباره مسیح(ع)، می‌پردازد.[10] این نامه با بیان اینکه نویسنده نامه، پولس، سلوانس(سیلاس) و تیموتائوس و مخاطب اصلی آن، مسیحیان تسّالونیکیان می‌باشند، آغاز شده و با سلام و سلامتی و شکرگذاری به سبب ایمان و استقامت آنان ادامه می‌یابد. پولس به مردم آن دیار می‌نویسد که «چون شما به ما و خداوند اقتدا نمودید ...، از همۀ ایمان‌داران مقدونیه و افائیه نمونه شدید.»[11]

در باب سوم، پولس کارهایی را که برای مردم آن دیار انجام داده، برمی‌شمارد. در این باب می‌نویسد: «نصیحت ما از گمراهی و خباثت و ریا نیست؛ بلکه چنانکه مقبول خدا گشتیم که وکلای انجیل بشویم.»[12] پولس در ادامه، خود را به مردم شهر تسّالونیکی اینگونه معرفی کرده است: «... هرچند چون رسولان مسیح بودیم، می‌توانستیم سنگین باشیم؛ بلکه در میان شما به ملایمت به سر می‌بردیم، مثل دایه‌ای که اطفال خود را می‌پرورد.»[13] وی از اهل آن دیار از بابت اینکه سخنان وی را قبول کرده‌اند، تشکر و قدردانی می‌نماید و به آنها می‌گوید، که شما کلام خداوند را از من قبول نموده‌اید. در اواخر این باب به قوم یهود تشر می‌زند، که این قوم، عیسی(ع) و انبیای خود را کشتند و بر ما و شما جفا کرده‌اند؛ آنها مورد خشم خداوند هستند. بعد از این مطالب، پولس از اشتیاق خود برای تسّالونیکیان خبر می‌دهد و می‌گوید که چون خودم نتوانستم به شهر شما بیایم، تیموتائوس را نزد شما می‌فرستم. در این نامه از خوشحالی خود، به خاطر گزارشی که تیموتائوس از آن شهر داده بود، می‌نویسد.

در باب چهارم توصیه‌هایی اخلاقی به آنها نوشته و از آنها می‌خواهد که از زنا بپرهیزند و به کار و تلاش مشغول باشند و باهم به شایستگی رفتار نمایند. در ادامه از آمدن مجدد مسیح(ع) به تسّالونیکیان خبر داده است: «... با ایشان در ابرها ربوده خواهیم شد؛ تا خداوند را در هوا استقبال کنیم و همچنین همیشه با خداوند خواهیم بود. پس به این سخنان همدیگر را تسلّی دهید.»[14]

در باب پنجم نصایح عملی را نوشته و از آن‌ها می‌خواهد، کسانی را که قبل از آن‌ها ایمان آورده‌اند، احترام بگذارند و با همه مردم با خُلق تحمل، برخورد نمایند و از آنها می‌خواهد که برای همدیگر دعا نمایند. به طور کلی می‌توان گفت پولس در این قسمت، طرز رفتار یک مسیحی را از نظر خودش بیان می‌دارد. پولس در آخر نامه، تسّالونیکیان را قسم می‌دهد که این رساله را بر تمام مسیحیان بخوانند.