23 آبان 1396, 10:47
دراین باره غزالی گفته است که :
«اما پوشاندن عورت،معنایش این است که از چشمان خلق است، اما برای پوشش زشتیهای باطن و رسوائیهای درونت که جز خداوند بر آن مطلع نیست، چه کرده ای؟ پس آن زشتی هارا به ذهنت بیاور و نفست را به پوشاندن آنها وادار کن، وبه وجود آنها نفست را ذلیل نما و با خجالت و شرم ،قلبت را آرامش بخش و بایستی که قیام تو در مقابل خدا ، قیام بنده گناهکار بد کردار گریز پایی باشد، که بر گذشته اش پشیمان بوده با سرشکستگی وشرم وترس بسوی مولایش باز می گردد. »[1]
امام صادق علیه السلام فرمود:
«برای مؤمنین زیباترین لباسها، لباس تقوی ،ونیکوترین پوشش ،پوشش ایمان است، خداوند متعال می فرماید: «لباس تقوی بهتر است»[2]
واما لباس ظاهری، نعمتی خداداد است که عورتهای بنی آدم به ، وسیله آن پوشیده می شود و آن کرامتی است که خداوند، اولاد آدم علیه السلام را به آن گرامی داشته است و به جز آنان ، موجودات دیگر مشمول این کرامت الهی نیستند. و هم چنین لباس ،برای مؤمنین ، وسیله ای جهت انجام تکالیف الهی می باشد.
و بهترین لباس تو ،آن لباسی است که تو را از یاد خدا و انجام وظایف لازم مانع نشود و بلکه تو را به یاد او و سپاسگزاری و اطاعت او نزدیک نماید. و تو را به خود بینی و خود نمایی ، و ریا وفخر وخودستانی وادارنکند، زیرا که این صفات ،همه از آفات دین وسبب قساوت قلب است. هرگاه لباس خود را به تن می کنی ،متذکر باش که خداوند متعال به رحمت خود معاصی وخطاهای تورا پوشانیده است وباطن خود را به صدق و راستی بپوشان ،بهمان گونه که ظاهر خود را به لباس می پوشانی وباستی که باطن تو در پوشش هیبت و خوف از خدا وظاهرت در پرده پیروی و اطاعت او باشد . وفضل و احسان پرورگار متعال را بخاطر بیاور که لباس و پوشاک را برای تو فراهم کرده است تا عورتهای ظاهری تو پوشیده شود و ابواب توبه واستغفار برای تو باز کرده است تا عورتهای باطن خود را که از معاصی و اخلاق زشت حاصل می شود ،بپوشانی.
عیب کسی را آشکار و او را مفتضح مکن ،و بدان که پروردگار متعال عیوب بزرگتر و زیادتری را بر تو پوشانیده است و پیوسته به عیوب و نواقص نفس خود مشغول باش ، و از اموری که به حال تو فائده و سود نمی دهد چشم بپوشان و پرهیز کن ازاینکه ساعات عمر تو در جستجوی زشتیهای اعمال و حرکات و امور دیگران سیر شود،و آنان به سرمایه تو تجارت کنند و تو خود را هلاک کنی . متوجه باش که فراموشی و غفلت تو از معصیت وگناهت،از بزرگترین عذابها و عقوبتهای خداوند در دنیاست، و ازمؤثرترین اسباب گرفتاری و سختی در روز قیامت است و تا زمانی که بنده مؤمن ،اشتغال به طاعت خدا و شناخت عیوب نفسانی خویش داشته ، و آنچه را که به دین او صدمه و ضرر می رساند ، ترک می کند، از آفات به دور و محفوظ مانده ، در دریای رحمت پروردگار غوطه ور خواهد شد و از فوائد حکمت و بیان ،استفاده خواهد کرد.
واگر کسی از توجه به گناهان خود ، غافل باشد ،عیوب خویش را فراموش کند و به قدرت وقوت خویش متکی باشد، هرگز رستگارنخواهد شد.[3]»
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان