22 آبان 1396, 12:54
شهیدثانی دراین باره می گوید:
هنگامی که وقت نماز فرا رسید ، خود را آماده کن که آن ، وعده گاهی است که خداوند متعال برای تو قرار داده است تا به خدمت او قیام کنی.بنابراین باید در قلبت سرور و بر چهره‌ات بهجت و شادمانی به هنگام نماز آشکار شود. برای آنکه دخول در نماز ، عالمی برای قرب و نزدیکی تو، و وسیله ای برای رستگاری تو است. با طهارت ونظافت خویش و پوشش لباسی نیکو برای مناجات با خدا آماده شو ، همانگونه که هنگام قدم گذاشتن به دربار پادشاهی خود را آماده می کنی و باسنگینی و آرامش و ترس و امید، با خداوند برخورد کن وعظمت و جلال خدا و بی ارزشی و کوچکی خود را در مقابل وی حاضر ببین . برخی از زنان پیامبر گفتند :«با رسول خدا( صلوات الله علیه وآله) در حال گفتگو بودیم ولی چون زمان نماز فرا رسید از شدت اشتغال به خدا و غفلت از هر چیز ، گویا که او ما را نمی شناسد و ما هم او را نمی شناسیم ، به عبادت مشغول می شد. »[1]
امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) هنگامی که وقت نماز می رسید، به عجله مشغول عبادت می شد و برخود می لرزید . به او گفته شد: «یا امیرالمؤمنین ، چه شده است که این گونه بر خود می لرزی؟!
حضرت علی علیه السلام فرمودند :
«زمانی است که خداوند بر آسمانها و زمین و کوهها امانت خویش را عرضه کرد وهمه از قبول آن امانت سر باز زدندند . این زمان فرا رسیده است»[2]
حضرت سجاد علیه السلام نیز هنگامی که وضو می گرفتند ،رنگشان (ازشدت خوف خدا ) زرد می شد.[3]
منبع: بنیادهای اخلاق اسلامی ، علامه سید عبدالله شبر،چاپ دوم سال 1369،ناشر/بنیاد فرهنگی امام المهدی (عج) صفحه 135
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان