3 مهر 1396, 17:10
نیروى سحر آفرین ایمان تا چه اندازه در سلامتى روانى و جسمانى انسان مفید و اثربخش است؟ پژوهندگان در این‌باره چند نظریه‌اى را مطرح ساخته‌اند که عبارتند از:
شرکت در مراسم مذهبى سبب ایجاد یک رابطه قلبى و صمیمانه با مردم مى‌شود. بهره‌مندى اشخاص از پشتیبانى جامعه، خود مى‌تواند راه حلى مؤثر و مستند در جهت دست‌یابى به تندرستى و طول عمر فزون‌تر به حساب آید.
ایمان به انسان امید مى‌بخشد و سبب تسلط وى بر خویشتن مى‌شود، به طورى که قادرست تنیدگى و فشارهاى روحى را تا سر حد امکان مهار سازد. دکتر «هارولد جى. کدیینگ» رییس مرکز مطالعاتى مذهب، معنویت و تندرسى بخش پزشکى دانشکده داک، بر این عقیده است که: «پاى‌بندى به یک نظام اعتقادى، افراد را توانا مى‌کند تا امراض حاد و کشنده، درد و رنج‌یا اندوه از دست رفتن کسى را بهتر برتابند.
دکتر «هربرت بنسون» استاد دانشکده پزشکى هاروارد، مى‌گوید: «دعا و نماز، دگرگونى چشم‌گیرى در تن انسان پدید مى‌آورد. وقتى مردم دست‌به دعا برمى‌دارند و عبادت مى‌کنند، فشار خونشان به نحو محسوسى کاهش یافته، میزان سوخت و ساز (متابولیسم) بدن و تعداد ضربان قلب و تنفس آنان منظم مى‌گردد و دچار حالتى مى‌شوند که به «واکنش ناشى از آرامش» شهرت دارد: همچون از بر خواندن دعاهاى کلیساى کاتولیک، همان مراحل رسیدن به «واکنش ناشى از آرامش» را در خود دارد. آن‌هایى بیش‌ترین بهره را از دعا مى‌برند که یک جمله یا کلام مذهبى را براى تکرار برگزیده‌اند و بیش از دیگران به خدا ایمان آورده‌اند.»
پژوهشگران در مورد این مساله که آیا دعا و نیایش دیگران، قدرت شفابخشى دارد یا نه، دست‌به بررسى‌هاى دامنه‌دارى زده‌اند. «بنسون» و همکارانش مشغول تحقیق روى پاره‌اى بیماران قلبى‌اند که تحت عمل جراحى قرار گرفته‌اند، در ضمن دکتر «متیوس» درباره بیماران مبتلا به روماتیسم مفصلى (آرتریت روماتویید) سرگرم مطالعه است. در واقع هدف ایشان این است که یافته‌هاى مورد بحث‌یک متخصص قلب موسوم به «راندولف بیرد» را که در سال 1988 نقل محافل پزشکى شده بود، مورد آزمایش و بررسى قرار دهند.
دکتر «بیرد» در بیمارستان عمومى سان فرانسیسکو، 393 بیمار قلبى را به دو دسته جداگانه تقسیم کرد. آن‌گاه از دینداران، مؤمنان و مذهبیون شهر درخواست کرد تا براى بهبود بیماران گروه نخست دعا کرده و مراسم مذهبى اجرا کنند و حال آن‌که در حق دومین دسته دعایى صورت نگرفت، گفتنى است که خود بیماران نمى‌دانستند که به کدام گروه تعلق دارند.
نتیجه این شد گروهى که برایشان دعا شده بود، عوارض کمترى از خویش نمایاندند، ضمنا موارد مربوط به سینه پهلو، ایست قلبى، از کار افتادگى قلب بر اثر بسته شدن رگ‌هاى قلب در بین آن‌ها کمتر مشاهده شد و به پادزیست (آنتى بیوتیک) کمترى نیاز داشتند.
آنچه که شگفت‌آورست این‌که به موجب مطالعات بحث‌برانگیز، دعا و نیایش را یاراى آن هست که بر رشد یک باکترى در آزمایشگاه گرفته تا درمان جراحات انسان مجروح اثر گذارد. بنا به قول دکتر «لرى دوسى» نویسنده اثر «دعا، داروى شفابخشى است»: «مطالعاتى از این دست که بر سر موجودات پست‌تر صورت مى‌گیرد، باید با دقت فراوان علمى نیز انجام پذیرد، در غیر این صورت نمى‌شود این کشفیات را تنها به مدد داروها توجیه کرد.»
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان