13 مهر 1394, 15:28
آثار
فیض الاسلام در دوران حیات خود، براى دو هدف بزرگ، دست به قلم برد. این عمل او حاکى از آگاهى و تعهّد اوست که هر اندیشمند و روشنفکر مسئول باید آن را دارا باشد. نخست اقدام به نوشتن آنچه مردم را کمک مى کرد تا رشته دیندارى را در سایه مذهب اهل بیت(علیهم السلام)محکم کنند و دوم مقابله با آنچه از سوى خواص نادان و عالم نما و بعضاً تحریک شده بیگانگان براى گسستن رشته دیندارى مردم به حرکت در آمده بود.
وى در بخش اوّل همّت گماشت و سالها رنج و مرارت را بر خود هموار کرد تا توانست سه کتاب عظیم و مقدّس یعنى قرآن، اخ القرآن (نهج البلاغه) و اُخت القرآن (صحیفه سجادیه) را در خور فهم مردم فارسى زبان ترجمه و شرح کند و به خصوص مشتاقان معرفت علوم آل محمّد(صلى الله علیه وآله)را از ساحل نهج البلاغه علوى و صحیفه سجادیه سیراب نماید.
در بخش دوم نیز قدمها را استوار ساخت، تا با تقدّس زدایىِ تعدادى دانشمند و عالم نما که اصلاح مسلمانى و خرافه زدایى را در اسلام زدایى مى جستند به مقابله برخیزد. در این جا بود که «رهبر گمشدگان» را نوشت و «چراغ راه» او، تاریکى ها را زدود.
منبع:فرهیختگان تمدن شیعه
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان