29 دی 1395, 9:6
برگرفته از: 1- مقامات معنوی، محسن بينا، ج2، ص 65
(بدان اي سالک راه خدا!) ايثار مصدر باب افعال و به معني اکرام کردن، اختيار کردن و تفصيل دادن غير است بر خود. «و يوثرون علي انفسهم ولو کان بهم خصاصه» ديگران را در چيزي که خود بدان نيازمند و محتاجند مقدم مي دارند. (حشر-9).
ايثار بر سه درجه است. درجه اول از ايثار آن است که از چيزي باشد که ايثار آن، راه را بر سالک سد نکند، موجب تضييع وقت نشود و شرع مقدس آن را حرام نکرده باشد. امر ايثار را سه چيز تسهيل مي کند:
1- بزرگ شمردن حقوق حق تعالي 2- زشت شمردن امساک و بخل 3- رغبت داشتن به مکارم اخلاقي در درجه دوم ايثار جهت جلب رضاي حق صورت مي گيرد. سالک اين ايثار را براي رضاي خدا متحمل مي شود، هرچند خرج و نفقه آن سنگين، گرفتاري آن شديد و باعث گردد که سالک جسما ضعيف گردد.
در اين مقام نيز سه چيز موجب مي گردد که امر ايثار سهل گردد: 1- پاکيزگي طينت و طهارت اصل. 2- حسن سلم و حس تمکين 3- قوت يافتن نيروي صبر.
در درجه سوم ايثار انتسابش به حق متعال است، حق متعال ايثارکننده است. در اين مقام کمال ايثار به گذشت و چشم پوشي از ايثار است. چرا که ايثار خود براي سالک عنواني از مالکيت است. آنکه خود را مي بيند، امر ايثار در نظر او سخت جلوه دارد. اين ايثار وقتي به کمال مي رسد که ايثارکننده از مشاهده و رويت ايثار خلاص گردد.زمينه ايثار وقتي فراهم مي گردد که نفس با فطرت پاک الهي به حقيقت اسلام رو آورده باشد، و صبر هم در درجه کمال باشد. در چنين حالتي سالک در هر امري رضاي حق را بر رضاي غيرمقدم مي دارد، و به ايثار مبادرت مي کند ولو اينکه ايثار او مستلزم مخارج گزاف، گرفتاري بسيار و موجب ضعف و سستي بدني او باشد. (1)
روزنامه كيهان، شماره 21150 به تاريخ 15/6/94، صفحه 6 (معارف)
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان