28 بهمن 1395, 4:3
خداوند در قرآن مي فرمايد: الَّذِي جَعَلَ لَكُم مِّنَ الشَّجَرِ الْاَخْضَرِ نَارًا فَإِذَا اَنتُم مِّنْهُ تُوقِدُونَ؛
همو كه برايتان در درخت سبزفام اخگر و آتش نهاد كه از آن چون نيازتان افتد آتش ميافروزيد.(يس، آيه 80)
به باور پارهاي از مفسّران منظور از اين درخت در آيه مورد بحث، دو درخت مَرخ (بر وزن چرخ)و عَفار (بر وزن تبار) است كه در بيابانهاي حجاز ميروئيد و عربهاي صحرانشين از چوب آنها براي ايجاد جرقه بهره ميگرفتند و به جاي كبريت و آتشزنه از آنها استفاده مي کردند.
درخت «مَرخ» و درخت «عَفار» نظير درخت توت نَر و ماده و نخل نر و ماده است. درخت «مَرخ» نر و درخت «عَفار» ماده است؛ عرب ها براي آتش افروختن، شاخه اي از «مَرخ» و شاخه اي از «عَفار»را قطع مي كنند، سپس شاخه مرخ را بالاو شاخه عفار را پائين نگه مي دارند، اينها را به هم مي مالند تا از آن جرقّه و آتش توليد شود.
(نگاه کنيد: بحارالانوار، ج7، ص21)
روزنامه كيهان، شماره 21081 به تاريخ 24/3/94، صفحه 6 (معارف)
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان