22 مرداد 1396, 0:31
نشاط و اشتیاق یا رغبت و علاقه انسان به زندگی، حالتی است كه موجب پیشرفت و رشد میشود و فقدان آن انسان را از پیشرفت و حتی کنترل امور عادی زندگی باز میدارد. در همین راستا پیشوایان دینی ما با سیره و سخن خویش كسالت و بی حالی را تقبیح کرده و ارزش نشاط و امیدواری را به گونههای مختلفی بازگو كرده اند. امام صادق(ع) به طور ویژه این موضوع را به بعضی از فرزندان خویش گوشزد كرده و میفرماید: بر تو باد به دوری از كسالت و بیحالی و غصه و اندوه در زندگی كه این دو مانع بهره و لذت تو از دنیا و آخرت میشود. شناخت درست و دقیق درد نیمی از درمان است و آشنا شدن با بیماری تنبلی، بی حالی و بی حوصلگی هم ما را برای درمان، قدرت و قوت روحی بیشتری میبخشد. امام علی (ع) نشان روشن این پدیده را این گونه بیان فرمود: تأخیر انداختن كارها، نماد نمایان كسالت، تنبلی و دلمردگی است. به یقین با شناخت این نشانه نخست خود را میتوان آزمود، سپس درباره دوستان، همكاران و تمامی اطرافیان قضاوتی سنجیده داشت. هرگاه به تأخیر انداختن كارها شیوه همیشه انسان شود، بیماری بی حوصلگی و كسالت به چشم میخورد و نیاز به درمانهایی دارد، که خود آن هم مراحلی دارد.
هرگاه خوف و هراس انسان نسبت به گذشته یا تیرگی و تاریكی درباره حال و آینده در وجود آدمی حكفرما شود، روح و روان انسان و در پی آن اعضا و اندام ما نسبت به اعمال امید بخش سخت و سنگین میشود. دمیدن روح امید و امیدواری نسبت به رحمت و رضوان الهی، غبارهای تیره و تار نومیدی را از دل و دیده كنار میزند.
پرخوری، بی ارادگی و خمودی میآورد و رعایت اعتدال در خوردن، سلامتی و طول عمر به آدمی داده و دل و جان را صفا میبخشد. خوردن بیش از حد روح را سرگرم میكند تا غذای زائد هضم شود و بدن را به سوخت و ساز بیشتری وادار سازد و سرانجام انسان را زودتر از موعد از پا درمیآورد. بدین خاطر بیشتر انسانهای پرخور عمر طولانی ندارند. امام علی(ع) فرمود: كسی كه زیاده روی در خوردن نماید سه چیز گریبان او را میگیرد: پوشش بر قلب او، چرت بر چشم او و كسالت و سستی در بدن او.
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان