29 دی 1395, 7:28
اگر كسي ضعف هاي معنوي خود را دانسته و خود اقدام به برطرف نمودن آنها كرد، روشن است كه براي برطرف شدن آن ضعف ها مورد امتحان قرار نخواهد گرفت؛ چون ضعفي نيست كه برطرف شود؛ ولي براي تثبيت آن كمال حاصل شده، ممكن است مورد امتحان قرارگيرد؛ همچنين خود همان درجه حاصل شده ممكن است محملي براي يك امتحان ديگر شود تا شخص، به درجه اي بالاتر نيز ترقّي كند. اساساً بايد دانست كه دنيا دار امتحان است؛ و امتحان الهي مثل امتحان هاي دنيوي سر ترم نيست؛ لحظه لحظه زندگي، امتحان است، خوردن انسان، خوابيدن او، سخن گفتنش، بادي كه مي وزد، باراني كه مي بارد، خكسالي ها، ارزاني ها، گراني ها، سلامتي و مريضي، خوش قيافه بودن و بدقيافه بودن، مرد بودن و زن بودن و ... همه ابزار امتحان خدا هستند. لذا آدمي تا زمان وارد شدن به عالم برزخ، حتّي يك ثانيه هم از امتحان خدا فارغ نيست. لكن براي اينكه انسان اوّلاً بودن خود در جلسه امتحان الهي را فراموش نكند و ثانياً در مسير تكامل مداوم، جهش هاي تكاملي نيز داشته باشد، گاه امتحان هاي بزرگي نيز از او گرفته مي شود.
بنابراين، همان گونه كه مرگ عزيزان، فقر، مريضي، نقص عضو و امثال اين امور، امتحان خدا هستند، زنده بودن عزيزان، ثروت، سلامتي، داشتن اعضاي سالم و امثال آنها نيز امتحان الهي اند. و چه بسا كساني كه در امتحانات قسم دوم مردود مي شوند تعدادشان بيشتر از كساني باشد كه در امتحانات قسم اوّل مردود مي شوند. در امتحانات قسم اوّل بسياري از افراد متوجّه خدا شده و از او مدد مي جويند ولي در قسم دوم كمتر كسي هست كه خدا را ياد كرده و شكر نعمت او كند. لذا خداوند متعال مي فرمايد: «وَ قَليلٌ مِنْ عِبادِيَ الشَّكُورُ. و عدّه كمي از بندگان من شكرگزارند» (سبا 13) و فرمود: «و او همان كسي است كه شب و روز را جانشين يكديگر قرار داد براي كسي كه بخواهد متذكّر شود يا شكرگزاري كند» (الفرقان 62) واقعاً چند نفر در عالم وجود دارد كه خدا را به خاطر آفريدن شب و روز و خورشيد و ماه شكر كند؟ يا هر بار كه والدين خود را مي بيند خدا را ياد كرده و شكر گزار او باشد؟ در حالي كه همه اينها نعمت خدا هستند و وظيفه آدمي اين است كه در برابر نعمت، شكر گزار باشد.
روزنامه كيهان، شماره 21146 به تاريخ 10/6/94، صفحه 8 (معارف)
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان