13 مهر 1394, 13:51
ویژگی ها
سید ابوالحسن اصفهانی بسیار مایل بودند که ایشان امور قضا را بر عهده بگیرند، اما او این مسؤلیت را ردّ می کرد. بارها ایشان از او خواستند تا به جای او در مسجد هندی نماز گزارند، اما ایشان از قبول آن امتناع می کرد.
او همواره به مطالعه و تحقیق مشغول و از دنیا گریزان بود. از تعصبات قومی، به دور، و معیار او در هر کار خدا بود. از ریا، به دور، و در غذا با فقرا شریک بود. او مال و شخصیت خود را وقف مسلمانان کرد. معتقد بود شخصیت او ملک مسلمانان است. با تقوا و ورع بود. خاقانی در وصف او گفته است: «او بقیة السلفی است که داستان ها درباره ی آنها شنیده ایم و با دیدن او فهمیدم که زمین از عالمان ربانی ـ که حجت های الهی هستند ـ هرگز خالی نیست.».[40]
ایشان از دقت نظر بالا و مهارت زیبا در تفهیم مطالب و تفکر عمیق برخوردار بودند.
شیخ محمدطاهر آل راضی درباره ی ایشان می نویسد: «او در تقوا و عدالت، مَثَل برای مردم بود، به گونه ای که من گمان می کردم او معصومی است که عصمت او ناشناخته است. او در نماز، بخصوص در قنوت آن، چنان با ندایی دل ربا با خدا مناجات می کرد که انسان را به ملکوت می برد و آن چنان صوت با خشوع او تأثیر داشت که گویا بهشت و جهنم در برابر چشمانت مجسم می شد.».
عالم مبارک
انسان وقتی خود را وقف خدا کرد، او هم انسان را مبارک قرار می دهد. خدا در قرآن، «عیسی» و «مکه» را «مبارک» معرفی می کند[41]. از ویژگی های شیخ محمدحسن این بود که دست با برکتی داشت. نقل است جوانی برای اجرای صیغه ی عقد ازدواج نزد شیخ محمدحسن رفت. شیخ محمدحسن با خواندن صیغه ی عقد، پیوند خانوادگی این دو زن و شوهر جوان را برقرار کرد. بعد از اندکی، تازه داماد به بیماری سختی مبتلا شد که مردم از سلامتی او مأیوس شدند و بعضی گمان کردند که همسر او با ازدواج با او در گرفتاری واقع شده است. این ماجرا به گوش یکی از علما می رسد و او می گوید: «من امید بسیار به این ازدواج دارم؛ زیرا، شیخ محمدحسن عقد این ازدواج را خوانده است و او میمون و مبارک است.» مجرب است که هر کس صیغه ی ازدواج او را شیخ خواند، از ازدواجش ناامید نشد. بعد از مدتی جوان ناگهان سلامتی خود را باز می یابد و زندگی خوب و خوشی را در کنار همسر خود آغاز می کند.
منبع:فرهیختگان تمدن شیعه
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان