میمونه بنت حارث

كلمات كليدي : ميمونه، پيامبر (صلي الله عليه وآله)، عبا¬س¬بن¬عبدالمطلب، قريش، سرف، همسران پيامبر (صلي الله عليه وآله).

نویسنده : نفیسه شکور

میمونه[1] بنت حارث

میمونه، دختر حارث بن حزن بن بجیر هلالی آخرین همسر رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بود.[2] وی نخست به همسری مسعود ثقفی یا عمیر بن عمر ثقفی درآمد و بعد از این که شوهرش او را طلاق داد با ابی رهبه یا ابو رهم بن عبدالعزی ازدواج کرد و تا زمان مرگ وی با او همراه بود.[3]

در سال 7ه.ق. هنگامی که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و سایر مسلمین برای انجام عمره قضا به مکه آمدند، میمونه از بزرگی و هیبت مسلمین خوشش آمد و به رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) دل بست؛ و این موضوع را با خواهرش ام‌فضل، همسر عباس بن عبدالمطلب در میان گذاشت و عباس هم این مسئله را به اطلاع پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) رسانید. از آن جا که میمونه زن باایمانی بود و علاقه‌اش نیز از همین ایمان ناشی می‌شد، پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) جعفر بن ابی‌‌طالب را به خواستگاری او فرستاد.[4] سپس رسول خدا تصمیم گرفت به مناسبت این عروسی، مهمانی‌ای ترتیب دهد و بزرگان قریش و خویشان میمومه را دعوت نماید و از نزدیک با آن‌ها گفتگو کند و به دشمنی‌ها و اختلافات پایان دهد، ولی قریش حاضر به این کار نشدند و سپس رسول خدا تصمیم گرفت به مناسبت این عروسی، مهمانی‌ای ترتیب دهد و بزرگان قریش و خویشان میمونه را دعوت نماید و از نزدیک با آن‌ها گفتگو کند و به دشمنی‌ها و اختلافات پایان دهد، ولی قریش حاضر به این کار نشدند و چون مهلت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) برای اقامت در مکه پایان پذیرفت، خواستار خروج وی و سایر مسلمانان از مکه شدند.[5] سرانجام پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) از مکه خارج شد و به غلام آزاد شده خود ابارافع دستور داد تا میمونه را به سوی او آورد.[6] بدین ترتیب مراسم عروسی در خارج از مکه در منطقه‌ای به نام سرف انجام شد[7] و میمونه به همراه رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به مدینه عزیمت نمود.[8]

میمونه در خانه رسول خدا صلح و صفا پیشه ساخت و در دسته‌بندی‌هائی که برخی همسران پیامبر ایجاد کرده‌بودند وارد نشد و از دنیای خود به دین اسلام و نعمت و شرف همسری پیامبر قناعت کرد.[9] وی از جمله دوستداران علی بود و در توصیه به فردی که در پیمان با علی تردید داشت، چنین گفت: در صف علی بمان که به خدا سوگند وی نه گمراه است و نه کسی را گمراه می‌کند. و در تأکید و تایید سخنش، از قول پیامبر این روایت را نقل کرد که، علی شمشیر خدا است که بر کافران و منافقان آخته است هر که او را دوست دارد به دوستی من، وی را دوست داشته و هر که با وی دشمنی کند به دشمنی من با وی دشمن شده، و بدانید که هر من یا علی را دشمن دارد در روز قیامت نزد خدا، او را حجتی نباشد.[10]

در سال وفات میمونه اختلاف است؛ اما به قول مشهور، وی در بازگشت از سفر حج به سال 51 ه.ق. در منطقه سرف وفات نمود و بر طبق وصییتش همان جا به خاک سپرده شد.[11]