تدریس میرزا حسین خلیلی تهرانی

از تدریس تا مرجعیّت

حاج شیخ حسین پس از رحلت شیخ انصارى دیگر در هیچ حوزه درسى حاضر نشد بلکه خود مستقلاًّ مجلس درس تشکیل داد و بر کرسى تدریس نشست. وى شاگردان و نام آوران زیادى را از زبان هاى مختلف و از اقصى نقاط جهان به دور خود جمع کرد، تا جایی که مجلس درس او یکى از کم نظیرترین مجالس درسى حوزه نجف به شمار مى رفت. وى در تدریس شیوه خاصّى داشت. او مطالب علمى را با بیانى رسا و تعبیرى نیکو به صورت دسته بندى شده بیان مى کرد و شاگردانش را با بیان معجزه آساى خود مجذوب مى نمود. آیت الله تهرانى تسلّط کاملى بر درس و طرح آراى دیگران و احاطه عجیبى بر فروع مسائل فقهیه داشت. شیوه خاص و احاطه وى باعث شده بود که دانشوران و شاگردان بنام حوزه نجف به دور او جمع شوند و از نظرهاى وى استفاده کنند. در اواخر عمر مبارک بجز درس فقه درس دیگرى تدریس نمى کرد و به رتق و فتق امور و مسائل شرعى مى پرداخت. این فقیه نامدار علاوه بر مقام علمى، داراى جایگاه ویژه مردمى نیز بود. با درگذشت مرحوم آیت الله محمّدحسین کاظمى (متوفّاى 1308 هـ .ق.) صاحب کتاب «هدایة الانام فى شرح شرایع الاسلام» بر آوازه شهرت او افزوده شد و از مراجع بزرگ شیعه گردید. وى با رحلت میرزاى شیرازى در سال (1312 هـ .ق.) یکى از چند رهبر و مرجع تقلید بزرگ شیعه در سراسر سرزمین هاى اسلامى گردیدچنانکه در کشورهاى ایران، هند، عراق و لبنان مقلّدان و پیروان فراوانى داشت.

در زمان مرجعیّت وى طلاّب علوم دینى و حوزه هاى علمیّه از مجد و عظمت خاصّى برخوردار بودند.^([15])

منبع:فرهیختگان تمدن شیعه