روایات
بحار الأنوار
باب من أخاف مؤمنا أو ضربه أو آذاه أو لطمه أو أعان علیه أو سبه و ذم الروایة على المؤمن
1- ن، [عیون أخبار الرضا علیه السلام] أَحْمَدُ بْنُ الْحُسَیْنِ بْنِ یُوسُفَ عَنْ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عَنْبَسَةَ عَنْ بَكْرِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ إِبْرَاهِیمَ عَنْ فَاطِمَةَ بِنْتِ الرِّضَا عَنْ أَبِیهَا عَنْ آبَائِهِ عَنِ الصَّادِقِ ع عَنْ أَبِیهِ وَ عَمِّهِ زَیْدٍ عَنْ أَبِیهِمَا عَنْ أَبِیهِ وَ عَمِّهِ عَنْ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع قَالَ لَا یَحِلُّ لِمُسْلِمٍ أَنْ یُرَوِّعَ مُسْلِماً [1]
امام على علیه السلام : بر هیچ مسلمانى روا نیست كه مسلمانى را به رعب و وحشت اندازد.
2- لی، [الأمالی للصدوق] عَنِ الصَّادِقِ ع قَالَ أَعْتَى النَّاسِ مَنْ قَتَلَ غَیْرَ قَاتِلِهِ أَوْ ضَرَبَ غَیْرَ ضَارِبِهِ [2]
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله : سركش ترین مردم كسى است كه بى گناهى را كه قصد كشتن او را نداشته است، بكشد یا غیر زننده خود را بزند.
3- ما، [الأمالی للشیخ الطوسی] الْمُفِیدُ عَنِ الشَّرِیفِ مُحَمَّدِ بْنِ طَاهِرٍ عَنِ ابْنِ عُقْدَةَ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ الْمُسْتَوْرِدِ عَنِ الْكَاهِلِیِّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عُبَیْدِ بْنِ مُدْرِكٍ قَالَ دَخَلْتُ مَعَ عَمِّی عَامِرِ بْنِ مُدْرِكٍ عَلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فَسَمِعْتُهُ یَقُولُ مَنْ أَعَانَ عَلَى مُؤْمِنٍ بِشَطْرِ كَلِمَةٍ لَقِیَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ بَیْنَ عَیْنَیْهِ مَكْتُوبٌ آیِسٌ مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ [3]
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله : هر كس [حتى] با نیم كلمه حرف در كشتن مؤمنى كمك كند، روز قیامت خدا را در حالى دیدار كند كه بر پیشانیش نوشته شده است: نومید (محروم) از رحمت خدا.
4- ع، [علل الشرائع] أَبِی عَنِ الْحِمْیَرِیِّ عَنْ هَارُونَ عَنِ ابْنِ صَدَقَةَ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِیهِ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص … مَنْ دَفَعَ مُؤْمِناً دَفْعَةً لِیُذِلَّهُ بِهَا أَوْ لَطَمَهُ لَطْمَةً أَوْ أَتَى إِلَیْهِ أَمْراً یَكْرَهُهُ لَعَنَتْهُ الْمَلَائِكَةُ حَتَّى یُرْضِیَهُ مِنْ حَقِّهِ وَ یَتُوبَ وَ یَسْتَغْفِرَ فَإِیَّاكُمْ وَ الْعَجَلَةَ إِلَى أَحَدٍ فَلَعَلَّهُ مُؤْمِنٌ وَ أَنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ وَ عَلَیْكُمْ بِالْأَنَاةِ وَ اللِّینِ وَ التَّسَرُّعُ مِنْ سِلَاحِ الشَّیَاطِینِ وَ مَا مِنْ شَیْءٍ أَحَبَّ إِلَى اللَّهِ مِنَ الْأَنَاةِ وَ اللِّینِ [4]
رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: هر كه مؤمنى را هل دهد تا او را خوار كند یا یك سیلى باو بزند، یا یك بدى باو رساند فرشتهها او را لعنت كنند تا رضایت از او خواهد و توبه و استغفار كند، مبادا بكسى شتابان شوید شاید مؤمن است و شما ندانید بر شما باد بآرامش و نرمش، شتاب سلاح شیطانها است، چیزى نزد خدا از آرامى و نرمش محبوبتر نیست.
5- لی، [الأمالی للصدوق] فِی مَنَاهِی النَّبِیِّ ص أَلَا وَ مَنْ لَطَمَ خَدَّ مُسْلِمٍ أَوْ وَجْهَهُ بَدَّدَ اللَّهُ عِظَامَهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَ حُشِرَ مَغْلُولًا حَتَّى یَدْخُلَ جَهَنَّمَ إِلَّا أَنْ یَتُوبَ [5]
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله : هركه به گونه یا چهره شخص مسلمانى سیلى زند ، خداوند استخوانهاى او را در روز قیامت خُرد كند و دست بسته محشور شود ، تا آن كه به جهنّم درآید، مگر این كه توبه كند .
6- ثو، [ثواب الأعمال] ابْنُ الْوَلِیدِ عَنِ ابْنِ أَبَانٍ عَنِ الْأَهْوَازِیِّ عَنْ فَضَالَةَ عَنِ ابْنِ بُكَیْرٍ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص سِبَابُ الْمُؤْمِنِ فُسُوقٌ وَ قِتَالُهُ كُفْرٌ وَ أَكْلُ لَحْمِهِ مِنْ مَعْصِیَةِ اللَّهِ [6]
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله : ناسزا گفتن به مؤمن فسق است و جنگیدن با او كفر و خوردن گوشت او (غیبت كردن از وى) معصیت خداست .
7- ثو، [ثواب الأعمال] أَبِی عَنْ أَحْمَدَ بْنِ إِدْرِیسَ عَنِ الْأَشْعَرِیِّ عَنِ ابْنِ هَاشِمٍ عَنْ إِسْحَاقَ الْخَفَّافِ عَنْ بَعْضِ الْكُوفِیِّینَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَنْ رَوَّعَ مُؤْمِناً بِسُلْطَانٍ لِیُصِیبَ مِنْهُ مَكْرُوهاً فَلَمْ یُصِبْهُ فَهُوَ فِی النَّارِ وَ مَنْ رَوَّعَ مُؤْمِناً بِسُلْطَانٍ لِیُصِیبَ مِنْهُ مَكْرُوهاً فَأَصَابَهُ فَهُوَ مَعَ فِرْعَوْنَ وَ آلِ فِرْعَوْنَ فِی النَّارِ [7]
فرمود: هر كه مؤمنى را با تسلط خود بهراس افكند تا باو آسیبى رساند ولی آسیبی به او نرسد در دوزخ است و اگر بهراسش افكند تا آسیبى باو رساند و آسیب هم به او برسد بهمراه فرعون و فرعونیان در دوزخ است.
8- ثو، [ثواب الأعمال] ابْنُ الْوَلِیدِ عَنْ مُحَمَّدٍ الْعَطَّارِ عَنِ الْأَشْعَرِیِّ عَنْ مُوسَى بْنِ عِمْرَانَ عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنِ الْمُفَضَّلِ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِذَا كَانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ نَادَى مُنَادٍ أَیْنَ الصُّدُودُ لِأَوْلِیَائِی قَالَ فَیَقُومُ قَوْمٌ لَیْسَ عَلَى وُجُوهِهِمْ لَحْمٌ قَالَ فَیَقُولُ هَؤُلَاءِ الَّذِینَ آذَوُا الْمُؤْمِنِینَ وَ نَصَبُوا لَهُمْ وَ عَانَدُوهُمْ وَ عَنَّفُوهُمْ فِی دِینِهِمْ قَالَ ثُمَّ یُؤْمَرُ بِهِمْ إِلَى جَهَنَّمَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع كَانُوا وَ اللَّهِ الَّذِینَ یَقُولُونَ بِقَوْلِهِمْ وَ لَكِنَّهُمْ حَبَسُوا حُقُوقَهُمْ وَ أَذَاعُوا عَلَیْهِمْ سِرَّهُمْ [8]
امام صادق علیه السلام : در روز قیامت، ندا كننده اى ندا دردهد: كجایند آزار دهندگان دوستان من؟ پس گروهى برخیزند كه صورتشان گوشت ندارد و گفته مى شود: اینان كسانى هستند كه مؤمنان را آزار دادند و با آنان دشمنى و مخالفت كردند و در دینشان برایشان سخت گرفتند؛ سپس به درافكندنشان در جهنّم فرمان داده مى شود. امام فرمود: به خدا سوگند اینان اعتقادشان همان اعتقاد مومنان بود اما جلوی حقوق مومنان را گرفتند و اسرار ایشان را برای دشمنان افشا کردند.
9- جا، [المجالس للمفید] الْمَرَاغِیُّ عَنْ عَلِیِّ بْنِ سُلَیْمَانَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ النَّهَاوَنْدِیِّ عَنْ اَبِی الْخَزْرَجِ الْأَسَدِیِّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْفُضَیْلِ عَنْ أَبَانِ بْنِ أَبِی عَیَّاشٍ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ أَیَاسٍ عَنْ أَبِی سَعِیدٍ الْخُدْرِیِّ قَالَ وُجِدَ قَتِیلٌ عَلَى عَهْدِ رَسُولِ اللَّهِ ص فَخَرَجَ مُغْضَباً حَتَّى رَقِیَ الْمِنْبَرَ فَحَمِدَ اللَّهَ وَ أَثْنَى عَلَیْهِ ثُمَّ قَالَ یُقْتَلُ رَجُلٌ مِنَ الْمُسْلِمِینَ لَا یُدْرَى مَنْ قَتَلَهُ وَ الَّذِی نَفْسِی بِیَدِهِ لَوْ أَنَّ أَهْلَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ اجْتَمَعُوا عَلَى قَتْلِ مُؤْمِنٍ أَوْ رَضُوا بِهِ لَأَدْخَلَهُمُ اللَّهُ فِی النَّارِ وَ الَّذِی نَفْسِی بِیَدِهِ لَا یَجْلِدُ أَحَدٌ أَحَداً ظُلْماً إِلَّا جُلِدَ غَداً فِی نَارِ جَهَنَّمَ مِثْلَهُ وَ الَّذِی نَفْسِی بِیَدِهِ لَا یُبْغِضُنَا أَهْلَ الْبَیْتِ أَحَدٌ إِلَّا أَكَبَّهُ اللَّهُ عَلَى وَجْهِهِ فِی نَارِ جَهَنَّمَ [9]
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله ـ درباره جنازه مقتولى كه پیدا شد و قاتلش معلوم نبود ـ فرمود: مردى از مسلمانان كشته مى شود و معلوم نیست چه كسى او را كشته است؟ سوگند به آن كه جانم در دست اوست، اگر همه اهل آسمانها و زمین در كشتن مؤمنى همداستان شوند یا به كشتن او رضایت دهند، خداوند همه آنها را به آتش مى برد. سوگند به آن كه جانم در دست اوست، هیچ كس از روى ستم به كسى تازیانه اى نزند، مگر این كه فردا در آتش دوزخ تازیانه خورَد.و سوگند به آن كه جانم در دست اوست هیچکس با ما اهل بیت بغض نورزد مگر آنکه خداوند او را به رو در آتش اندازد.
10- ختص، [الإختصاص] قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع مَنْ بَالَغَ فِی الْخُصُومَةِ ظَلَمَ وَ مَنْ قَصَّرَ ظَلَمَ وَ لَا یَسْتَطِیعُ أَنْ یَتَّقِیَ اللَّهَ مَنْ یُخَاصِمُ [10]
امام على علیه السلام : آن كه در مشاجره زیاده روى كند، گنهكار است و آن كه در مشاجره كوتاهى كند، [بر خود ]ستم كرده است. مشاجره گر نمى تواند تقواى الهى داشته باشد .
11- ین، [كتاب حسین بن سعید و النوادر] حَمَّادٌ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ الْمُخْتَارِ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ كَفَى بِالْمَرْءِ عَیْباً أَنْ یُبْصِرَ مِنْ عُیُوبِ النَّاسِ مَا یَعْمَى عَنْهُ مِنْ أَمْرِ نَفْسِهِ أَوْ یَعِیبَ عَلَى النَّاسِ أَمْراً هُوَ فِیهِ لَا یَسْتَطِیعُ التَّحَوُّلَ عَنْهُ إِلَى غَیْرِهِ وَ أَنْ یُؤْذِیَ جَلِیسَهُ بِمَا لَا یَعْنِیهِ [11]
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله : آدمى را همین عیب بس كه عیبى را در مردم ببیند و در خود نبیند و مردم را به خاطر كارى سرزنش كند كه خود نمى تواند آن را ترك كند و همنشین خویش را با چیزهاى نا مربوط و بیهوده بیازارد.
12- مِنْ كِتَابِ قَضَاءِ الْحُقُوقِ، قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص وَ قَالَ ص مَنْ عَارَضَ أَخَاهُ الْمُؤْمِنَ فِی حَدِیثِهِ فَكَأَنَّمَا خَدَشَ فِی وَجْهِهِ
فرمود (ص): هر كه میان گفتگوى برادر مؤمنش افتد گویا رویش را خراشیده.
18- كِتَابُ الْإِمَامَةِ وَ التَّبْصِرَةِ، عَنْ هَارُونَ بْنِ مُوسَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُوسَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ خَلَفٍ عَنْ مُوسَى بْنِ إِبْرَاهِیمَ عَنْ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ آبَائِهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص ظَهْرُ الْمُؤْمِنِ حِمًى إِلَّا مِنْ حَدٍّ [12]
رسول خدا (ص) كه فرمود: پشت مؤمن محفوظ است مگر براى حد زدن. (یعنى جائز نیست كه او را بزنند مگر براى اقامه حد شرعى)