تشرّف به عتبات عالیات

تشرّف به عتبات عالیات

آیت الله مرندى با سختى و مشکلات فراوان در تبریز به تحصیل ادامه مى داد. وى مورد توجه خاصّ استادان آن جا قرار گرفته بود. با این که حوزه علمیّه تبریز در سطح بالاى علمى و معنوى قرار داشته، ولى با این همه، آوازه حوزه علمیّه نجف هر طلبه مشتاق را به خود فرا مى خواند و این آرزو با امکانات آن روز مشکل مى نمود، به خصوص وضع مالى و معیشتى آیت الله مرندى این آرزو را امکان ناپذیر ساخته بودامّا از آن جا که همه توفیقات از خداست، این توفیق بزرگ نصیب این بزرگوار شد و ایشان به نجف اشرف مشرّف شد. وى در این زمینه مى فرماید:

«من براى چند روز استراحت از تبریز به مرند آمده بودم، مسؤول پست شهرمان که مرد متدینى بود به دیدنم آمد و صد قِران به من داد و گفت: برو به کربلا براى من نایب الزیاره باش. خدمت استادم، آیت الله انگجى رسیدم و این مسأله را با ایشان در میان گذاشتم و ایشان نیز صلاح دیدند این پیشنهاد را بپذیرم. لذا آماده این سفر معنوى شدم. با دو مسافر دیگر درشکه اى کرایه کردیم و رهسپار کربلا شدیم. بعد از زیارت مرقد مطهر اباعبدالله به نجف اشرف مشرف شدم و بعد از اتمام زیارت، خداوند متعال به دلم انداخت که همان جا بمانم و من حدود شانزده سال آن جا اقامت گزیدم، یعنى از سال 1344 هـ .ق. (1304 شمسى) تا سال 1360 هـ .ق. (1319 شمسى) که در اولین روز ورودم با علاّمه طباطبائى و الهى طباطبائى آشنا شدم و با آن ها هم حجره گشتم.»^([6])

منبع:فرهیختگان تمدن شیعه