قال الامام علی (علیه‌السلام): «واحْذَر صَحابةَ مَنْ یَّفیلُ رایهُ ویُنْکِرُ عَمَلُه فانّ الصاحب معتبرٌ بصاحبه»

قال الامام علی (علیه‌السلام):

«واحْذَر صَحابةَ مَنْ یَفیلُ رایهُ ویُنْکِرُ عَمَلُه فانّ الصاحب معتبرٌ بصاحبه» (نهج‌البلاغه، نامه 69)

امام علی (علیه‌السلام) فرمودند: در نامۀ خود به حارث همدانی توصیه کرده است:

«از رفاقت با کسانی که افکارشان خطا و اعمالشان ناپسند است بر حذر باش. چه آدمی به رویه و روش رفیقش خو می‌گیرد و به افکار و اعمال وی معتاد می‌شود»

توضیح:

نداشتن رفیق شایسته و دوست صمیمی مایۀ محرومیت‌هائی در زندگی دنیا و تأثیراتی در جهان آخرت است. ولی مصیبت بسیار بزرگ، رفاقت با عناصر فاسد و همنشینی با افراد گناهکار است، زیرا این قبیل دوستان با تلقین‌های شیطانی، رفیق خود را به گمراهی و ناپاکی سوق می‌دهند و با وسوسه‌های منحرف کننده به انواع گناه و پلیدی آلوده‌اش می‌سازند.

به عبارت دیگر کسی که رفیق خوب ندارد، تنها به پاره‌ای از نعمت‌ها نمی‌رسد و از کمالاتی که ممکن بود بر اثر رفیق شایسته نصیبش شود محروم می‌ماند. ولی آن‌کس که رفیق بد دارد نه تنها با مصاحبت او به کمال عالیتری نمی‌رسد بلکه کمالات فطری و فضائل طبیعی خود را نیز از دست می‌دهد و در نتیجه به محرومیت‌ها و آلام دنیوی و همچنین کیفرهای اخروی دچار می‌شود و موقعی که دین و دنیایش تباه گشت اظهار ندامت می‌نماید و آرزو می‌کند ای کاش با چنین عنصر فاسدی طرح رفاقت نریخته بودم.