تشییع بدن مبارک امام هادی(ع)

دوره امامت امام هادی و امام عسکری(ع) دوره بسیار سختی بوده است. دوره اقتدار کامل بنی عباس و دوره فشار جدی بر علوییون به خصوص بر وجود مقدس ائمه هدات معصومین(ع) است. این امامان بزرگواربار تکلیف الهی را با تمام سختی ها،به بهترین وجه به منزل رساندند و به عهد الهی وفا کردند.

مورخین نوشتند: در مراسم تشیع جنازه وجود مقدس امام هادی(ع) و نماز بر جنازه مطهر حضرت(ع)، بنی هاشم، اعم از علوییون و عباسیون حضور پیدا کردند و با احترام بدن را برداشتند. این مصیبت به حدی سنگین بود که وجود مقدس امام عسکری(ع) به هیئتی ظاهر شدند که بعضی حضرت را سرزنش کردند. دشمنان حضرت(ع) با سر برهنه و لباسی که گویا گریبان چاک کرده بودند، در مراسم تشییع وجود مقدس امام هادی(ع) حضور پیدا کردند. نماز بر وجود مقدس آن حضرت(ع) خوانده شد و حضرت به حسب ظاهر، با احترام به خاک سپرده شدند. ولی همه می دانند که امام سجاد(ع)، بدن مطهر پدرشان را که در بیابان کربلا روی زمین افتاده بود و آفتاب بر بدن مطهر می تابید، بعد از سه یا هفت روز دفن کردند. بعد از آن که همه بدن ها به خاک سپرده شد. حضرت(ع) فرمودند: «یک بوریا بیاورید.» حصیر نیم سوخته ای آوردند و بدن مقدس، مطهر و قطعه قطعه شده سیدالشهداءرا روی حصیر گذاشته و داخل قبر نهادند؛ در این حال دیدند که حضرت از قبر بیرون نمی آیند؛ دیدند که حضرت لب را به رگ های بریده وجود مقدس سیدالشهدا(ع) گذاشتند و فرمودند:

«فإنّ الدنيا بعدك مظلمة، والآخرة بنورك مشرقة»[1]

«شما رفتید، گرچه آخرت با نور شما نورانی شد، ولی ما را در تاریکی فراغ خودتان گذاشتید.»

سرانجام حضرت(ع) از قبر بیرون آمدند و روی قبر را پوشاندند و یک جمله ای روی قبر مبارک نوشتند که دل شیعه را تا قیامت می سوزاند:

«هذا قبر الحسين بن عليّ بن أبي طالب الذي قتلوه عطشاناً غريباً»[2]

حجةالاسلام والمسلمین میرباقری