زهد و پارسایى

زهد و پارسایى

ساده زیستى و قناعت، در عین تمکّن و دارایى، یکى دیگر از ویژگى هاى اخلاقى آیت الله مامقانى بود.

وى چه در زمان طلبگى و چه در زمان مرجعیّت، ساده زندگى مى کرد و از هر گونه کار که با عزّت طلبگى منافات داشت، پرهیز مى کرد.

سالیانه بیش از پنجاه هزار تومان از سراسر بلاد اسلامى به او مى رسید و او تمام آن اموال را به مستحقین آن مى رساند و با این که خود نیز مجاز به تصرف در آن ها بود، ولى با این حال، از زمان گرفتن پول ها تا زمان رساندن آن ها به دست مستحقین، تغییرى در لباس، غذا و سایر موارد زندگى وى پدید نمى آمد^[68].

شیخ آقا بزرگ تهرانى در این مورد مى گوید:

«حال قبل از مرجعیّت و حال بعد از مرجعیّت او تغییرى نکردبه غذا، لباس و منزل کم اهمیت مى داد و خانه اش اجاره اى بود. لباسى ساده داشت از اهل ظلم و رجال حکومتى هدیه قبول نمى کرد و از اموال شرعى حتى براى ضروریّات زندگى خود نیز استفاده نمى کرد^[69]».

منبع:فرهیختگان تمدن شیعه