نماز

نماز

نماز آیت الله خوانسارى حدیث شگفتى داشت در او چنان باور خدا تجلّى کرده بود که در نماز حجاب بر مى کشید و روحش به بهشت یاد درمى آمد او خود در این باره چنین گفته بود: در نماز که مى ایستم مثل این است که باخدا شفاهى صحبت مى کنم و انگار رخ به رخ هستم در پى نمایاندن این چهره معنوى او بود که با درخواست جمعى از دل باوران، آیت الله سید احمد خوانسارى، برقرارى نماز جماعت فیضیه را به او واگذاشت در این نماز پرشکوه حتى مقدسانى که تردیدشان در عدالت امامان جماعت بسیار بود و به هرکس اقتدا نمى کردند، بى هیچ واهمه اى با او به نماز مى ایستادند بعضى از شبها هم که آقاى خوانسارى نمى آمد آیت الله (امام)خمینى که از اساتید بنام حوزه بود اقامه نماز مى کرد از آن رو که نماز جمعه در نظرگاه فقهى آیت الله خوانسارى واجب احتیاطى بود در حوالى سال 1320 بعد از سالیان سال این نماز متروک و مهجور مانده بود، از سوى آن فقیه بزرگ در مدرسه فیضیه بپا شد بعدها فیضیه هم گنجایش خیل آن همه مشتاقان نداشت براى همین، مکان نماز به مسجد امام حسن عسکرى(علیه السلام)انتقال یافت برگزارى این نماز چنان پرتأثیر شد که به دنبال آن در بیشتر شهرها نماز جمعه جانى تازه گرفت^([5])

منبع:فرهیختگان تمدن شیعه