رساله دوم به تیموتائوس Timothy2

كلمات كليدي : عهد جديد، كتاب مقدس، رساله دوم تموتائوس، رسالات شباني، نامه هاي پوس

نویسنده : هادی جهانگشای

رساله دوم پولس رسول به تیموتائوس شانزدهمین کتاب از سری کتب عهدجدید می‌باشد.

نویسنده، زمان و مکان نگارش

این رساله نیز همانند رساله اول تیموتائوس از جمله رساله‌هایی می‌باشد که در کتاب مقدس به پولس منسوب است. و کلیسا عموماً این انساب را تأئید می کند. اما دانشمندان کتاب مقدس آن را تأئید نمی‌کنند[1] آنها اعتقاد دارند که گنجینه لغات و سبک نگارش این رساله ویژگی و خصوصیات لازم را ندارد.[2] در مورد نویسنده و زمان نگارش این کتاب این چنین آمده است که: پس از آزادی پولس از زندان دوم در سال 62 و 63 میلادی و پس از چهارمین سفر بشارتی او که در طی آن رسالۀ اول به تیموتائوس و رساله به تیطس را نوشته، دوباره به دست نرون امپراطور روم زندانی گردید. در این زمان بود که پولس رساله دوم تیموتائوس را نوشت برخلاف اولین زندانی شدن پولس، که در یک خانه اجاره‌ایی زندگی می‌کرد اکنون در یک سیاه چال سرد مانند یک جنایتکار در زنجیر بود.[3] این رساله در سال 64 میلادی یعنی سال کشته شدن پولس در روم نوشته شد.[4] البته با توجه به مطلبی که نویسنده مسیحی جناب آقای «اتین شارپانتیه» در کتاب؛ چگونه عهد جدید را بخوانیم(این کتاب مخصوص استفاده مسیحیان می‌باشد) آورده، این مسئله روشن می‌شود که در انتساب این کتاب به پولس شک و تردید جدی وجود دارد. وی در کتاب خود این چنین نوشته: این نامه‌ها(رساله اول و دوم تیموتائوس و تیطس) چه توسط پولس و چه بعد از مرگ وی توسط یکی از شاگردان نوشته شده باشند، به روشنی تمایلات پولس را در پایان عمرش نشان می‌دهد.[5]

انگیزه پولوس از نگارش نامه

پولس تیموتائوس را در لستره ختنه نمود. تیموتائوس خود را به عمل تبشر مسیحیت مشغول نمود وی در مدت واعظی خود خدمات بسیار مهم و نمایانی به پولس نمود تا به حدی که پولس او را نه تنها فرزند محبوب بلکه برادر و شریک اعمال خود و یکی از زهّاد دین مسیح می نماید. و چنان وانمود می کند که هیچ کس به مثل تیموتائوس با او یک دل و یک جهة نبوده‌ است. در حقیقت پولس او را اختیار نموده تا باوی در سفرهای او مصاحبت نماید وی در شهر فیلپی با غیرت تمام به کار مشغول شد و گویا صدقات کلیسا را او نزد پولس آورد.[6] از متن رساله دوم تیموتائوس برمی‌آید که جناب پولس سه دلیل برای نگارش این کتاب داشت: 1- تنها مانده بوده و همه او را ترک کرده بودند، پولس بسیار تمایل داشت که تیموتائوس نیز به او بپیوندد 2- پولس نگران تعلیمات خود در کلیساها بود 3- او مایل بود که از طریق تیموتائوس به کلیسای افسس نامه‌ای بنویسد.[7] مریل سی‌تنی اعتقاد دارد که این نامه حکم وصیت نامه پولس را دارد که در آخرین روزهای زندگی‌اش نوشته و تیموتائوس را به صبر و پایداری ترغیب کرده است.[8]

محتوا

رساله دوم پولس به تیموتائوس با ادعایی از جانب نویسنده آغاز می‌گردد که این رساله نیز همانند دیگر نوشته‌های وی به اراده خداوند نوشته شده است! سپس مخاطب خود را در متن معلوم می‌سازد و بعد از آن در مورد خودش می‌نویسد: خدا را شکر می‌کنم و به ضمیر خالص، بندگی او می‌کنم. در ادامه پولس تیموتائوس را تشویق و ترغیب به وفاداری می‌کند و خدا را به خاطر وجود وی شکر می‌نماید. نویسنده در آیات بعدی از اشتیاق وافر خود جهت ملاقات با تیموتائوس صحبت می‌کند. پس از آن پولس از عطایای الهی توسط خودش به تیموتائوس خبر می‌دهد: لهذا بیاد تو می‌آورم که آن عطای خدا را که بوسیلۀ گذاشتن دست‌های من بر تو است برافروزی.[9] در آیه 9 همین باب نویسنده هدایت جبری توسط خداوند را بیان می‌کند: «ما را نجات داد و به دعوت مقدس خواند، نه به حسب اعمال ما بلکه بر حسب اراده خود و آن فیض که قبل از قدیم الایام در مسیح عیسی به ما عطا شد.[10] پولس در آیه 11 این چنین نوشته است: خدا مرا برگزیده تا رسول و فرستادۀ او در میان غیر یهودیان باشم[11] و این برگزیده شدن را علت زندانی شدن خود می‌داند و در آیه 13 همین باب پولس می نویسد: به سخنان و تعالیم صحیحی که از من شنیدی، محکم بچسب و از آنها سرمشق بگیر.[12] در آیات 16 و 17 این باب می خوانیم: خداوند اهل خانه انیسیفورُس(یکی از مسیحیان روم) را ترحم بکند زیرا او بارها دل من را تازه کرد و از زنجیر من عار نداشت. در آیه بعدی پولس از هدایایی که از این فرد گرفته این چنین سخن می‌گوید: بلکه چون به روم رسیدم مرا با زحمت بسیار تفحص کرده و پیدا کرد و خدمت‌هایی را برای من انجام داد و نیز خدماتی که برای من در شهر افسس کرده تو بهتر می‌دانی.

در این باب نویسنده به تیموتائوس دستورات مخصوصی می دهد و به او می‌گوید: سعی کن خادمی مقبول برای خداوند باشی از وی تقاضا و درخواست می‌کند که برای استقامت و بردباری آماده باشد و به وی در مورد مباحثات احمقانه و بی‌معنا هشدار می‌دهد و او را از این گونه گفتگوها منع می‌کند. در باب سوم، از وضع مردم و خصوصیات آن‌ها در زمان‌های آخر و سختی آن زمان صحبت می‌کند. از آیات 10 به بعد اینگونه می‌نویسد: لیکن تو تعلیم و سیرت و قصد و ایمان، حلم و محبت و صبر من را پیروی نمودی و زحمات و آلام مرا مثل آن‌هایی که در انطاکیه و ایقونیه و لِستَره بر من واقع شد، که چگونه من زحمات را تحمل نمودم.[13] پولس در این قسمت می‌نویسد که وی مشکلاتی را داشته و آنها را تحمل کرده است.

در ادامه پولس نصایحی به تیموتائوس می‌کند و به او می‌نویسد: اما تو در آنچه آموختی و ایمان آوردی قایم باش چونکه می‌دانی از چه کسانی تعلیم یافتی،[14] البته در ترجمه تفسیری اینگونه آمده است: زیرا می‌دانی که آن‌ها را از افراد قابل اعتمادی همچون من آموختی. در باب آخر از تیموتائوس می‌خواهد که در کارش استقامت داشته باشد و در مورد مرگ خود صحبت می‌کند و خبر از تاج عدالت که برای وی آماده شده است، می‌دهد. در ادامه این باب سخن از تنهایی خود می‌کند و می‌گوید که فقط لوقا با اوست و به تیموتائوس می‌نویسد که وقتی پیش من می‌آیی ردای من را که در شهر تروآس در نزد کارپوس می‌باشد به همراه بیاوری و به وی تأکید می‌کند که این مطلب را فراموش نکن، در آیات 16 به بعد این باب، پولس در مورد جلسه محاکمه خود به تیموتائوس مطالبی را می‌نویسد و ناراحتی خود را از اینکه همه او را در این جلسه ترک کرده بودند ابراز می کند. و می نویسد: با اینکه همه مرا ترک کردند و هیچ کس با من حاضر نشد، اما خداوند با من ایستاد، به من قوت داد تا موعظه به وسیله من به کمال برسد و تمامی امت‌ها آن را از دهان شیر رستم، بشنوند[15] و نیز در آخر سلام‌ها و تحیات خود را به افراد مختلف بیان می‌کند. این رساله در 4 باب به اتمام می‌رسد.