قال الامام حسین (ع): «إن الدنیا حُلْوها و مُرُّها حُلُمٌ و الانتباه فی الاخرة و الفائز مَنْ فاز فیها و الشَقِیُّ مَنْ شَقی فیها»

قال امام حسین (ع):

«إن الدنیا حُلْوها و مُرُّها حُلُمٌ و الانتباه فی الاخرة و الفائز مَنْ فاز فیها و الشَقِیُّ مَنْ شَقی فیها» (موسوعه کلمات الامام الحسین، ص 398)
 «همانا تلخ و شیرین دنیا خواب است و بیداری (حقیقی) در آخرت است و رستگار کسی است که در آخرت رستگار است و تیره بخت کسی است که در آخرت تیره بخت باشد».

توضیح: هم دنیا در حقیقت رؤیایی بیش نیست و عالم بیداری در آخرت است، هم اغلب انسان‌ها در دنیا خوابند و چون بمیرند، بیدار می‌شوند. معیار سعادت و خوشبختی در آخرت است که حیات واقعی آنجا است، نه در دنیا که به خواب شبیه‌تر است. بر اساس این دیدگاه، آن که به وسعت آخرت دل ببند، دنیا را تنگ و محدود می‌بیند و مرگ را پل عبور از تنگنای دنیا به گسترۀ آخرت می‌شناسد و تلاش خویش را مصروف آن مرحله می‌سازد.
آنان که آخرت را نشناسند یا نبینند، انتقال از دنیا به آخرت نیز بر ایشان دشوار است، اما اگر بصیرت و بینش باشد و انسان در همین دنیا، آخرت را مشاهده کند، این بینش شهودی، انتقال به آخرت را آسان می‌سازد و آخرت گرایی، بر دنیا زدگی چیره می‌شود. نحوۀ شناخت از دنیا و آخرت و پیوند این دو، سهم عمده‌ای در نحوۀ عمل انسان دارد.