24 آبان 1393, 13:54
در این باره ابو حامد غزالی می گوید:
هنگامیکه« اعوذ بالله من الشیطان الرجیم »، می گویی ، بدان که شیطان دشمن توست ، وبخاطر حسدی که به جهت مناجات تو با خدا و سجده ات به درگاه او بر تو می برد، درصدد انحراف قلب تو از خدا می باشد . زیرا که او بخاطر ترک یک سجده ، از رحمت خدا دور مانده ، توفیق انجام آنرا نیافته است.
باید استعاذه ات به خدا ، همراه با ترک کردن آنچه شیطان علاقه دارد و عمل ، به آنچه که خدا دوست دارد ، باشد. و این مسأله ،فقط گفتار زبانی نباشد، که اگر اینگونه بود ، مثل این است که ، حیوان درنده یا دشمنی قصد حمله به انسان نماید و انسان بگوید : از شرّ تو به این قلعه‌ی محکم پناه می برم ، ولی در مکان خود ثابت مانده ، فرار نکند . مسلما این سخن او را از شر حیوان درنده نفعی نمی بخشد، و پناه بردن جز با تغییر مکان صورت نمی پذیرد . همچنین اگر انسان ، پیروی از شهوات را که شیطان دوست دارد و خدا از آن تنفر دارد بنماید، مسلما گفتن استعاذه ، به او سودی نمی بخشد بلکه ، باید مصمم بر این نیز باشد که از شر شیطان به قلعه محکم الهی پناه برد. و قلعه و پناهگاه الهی ، قول« لا اله الا الله» می باشد ، زیرا که خداوند در قولی به پیامبر فرمود : سخن «لااله الا الله» دژ و قلعه من است.[1]
وکسی که به این قلعه الهی پناه برده است که معبودی برای او جز خدا نباشد و اگر کسی الهش را هوای نفس خویش قرار دهد او درمحضر شیطان بوده ، در قلعه الهی نمی باشد.
بدان که از جمله کید ها و حیله های شیطان آن است که در نماز تو را به فکر آخرت و تأمل در انجام کارهای خیر مشغول کرده از تأمل در مفاهیم نماز باز می دارد ، تا از فهم آنچه در نماز می خوانی شوی . پس بدان هر چه تو را از فهم معانی قرآن باز دارد ، شیطانی است ،که در قرائت هدف اصلی، حرکت زبان نبوده ، بلکه هدف ،درک معانی است . مردم در قرائت سه دسته اند:
«فردی که زبانش ار حرکت می دهد و قلبش غافل است . کسی که زبانش را حرکت می دهد و قلبش از زبانش پیروی می نماید. از زبان می فهمد و می شنود ، همانطور که از دیگران استماع می نماید و این درجه اصحاب یقین است . و فردی که قلبش در درک معانی بر زبان سبقت می گیرد ، و زبان را برای ترجمه مفاهیم خود به خدمت می گیرد . البته فرق است بین آنکه زبان ، ترجمان قلب او باشد ، تا اینکه زبان معلم قلب وی باشد. مقربین در گاه الهی ، زبانشان مترجم و پیروقلبشان می باشد . پس بر تو بادا به خضوع و خشوع و حضور قلب در نماز .»[2]
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان