محبت به اهل بیت عصمت و طهارت(علیهم السلام)

هجرت به سامرّا

پس از آن که میرزاى بزرگ، سیّد محمّدحسن شیرازى در سال (1291 هـ .ق.) به سامرا مهاجرت نمود و در آن جا، حوزه بزرگى تأسیس کرد، جمعى از طلاّب و عالمان دینى که در نجف اشرف بودند به آن جا مهاجرت کردند و بر آبادانى آنجا افزودند.

شیخ ذبیح الله پس از 12 سال تحصیل در نجف اشرف در ماه شعبان سال 1341 هـ .ق. به سامرا مهاجرت نمود و به تحصیل در سطوح عالى و خارج فقه و تدریس در مراحل مقدّماتى پرداخت.

او دروس رجالى، حدیث و درایه را از محضر آیت الله میرزا محمّد عسکرى تهرانى فراگرفت و افتخار دامادى ایشان را نیز یافت.^([3])

مدّتى نیز در کاظمین از محضر علاّمه سیّد حسن صدر کاظمینى استفاده کرد.^([4])

شیخ ذبیح الله محلاّتى تا سال 1376 هـ .ق. حدود 35 سال در سامرا زندگى کرد. او که محبت زیادى نسبت به اهل بیت عصمت و طهارت(علیهم السلام)داشت، سال ها در کنار حرم شریف عسکریین(علیهما السلام)زیست و تحصیل و تحقیق کرد.

روزى از طرف کنسول ایران به ایرانیان مقیم سامرا اعلام شد که باید داراى شناسنامه و نام خانوادگى باشند، آقا میرزا محمّد تهرانى و دامادهایش تصمیم گرفتند براى خود نام خانوادگى انتخاب کنند. در این جریان آقاى میرزا محمّد تهرانى به میرزا محمّد شریف عسکرى و آقاى شیخ ذبیح الله محلاّتى به شیخ ذبیح الله مشتاق عسکرى و آقاى میرزا حبیب الله اشتهاردى به میرزا حبیب الله مدرّس عسکرى نامیده شدند و به این ترتیب آن ها افتخار نسبت خود را به امامین عسکریین را در نام خانوادگى آشکار کردند.^([5])

منبع:فرهیختگان تمدن شیعه