14 مهر 1394, 11:47
«در زمان ما مدرّسین کفایه گو کم نبودندولى درس آنان بى محتوا بودولى سه نفر از آقایان واقعاً در تدریس کفایه مهارت کم نظیر داشتندآقایان مجاهدى تبریزى، فقیهى رشتى و سلطانى. درس آنان، پخته، عمیق، پرمحتوا و قابل استفاده براى عموم فضلاء بود. ما هم مقدارى از کفایه را محضر آقاى سلطانى خواندیم. احاطه و تسلّط بسیار خوبى داشت. در همین باره، خاطره اى نقل مى کنم: روزى به اتّفاق دو نفر از دوستان هم بحث گیلانى (آقایان ایمانى و امینیان) در منزل خدمت ایشان رسیدیم و خواستیم که باب انسداد علم را براى ما تدریس فرمایند. خواندن و تدریس این باب، همانند برخى از ابواب و کتب در حوزه، معمول و متداول نبود. ایشان فرمود: تدریس برایم مقدور نیست زیرا وقت ندارم امّا چکیده اى از فرازهاى مهمّ این باب را برایتان توضیح مى دهم. آن وقت به مدت یک و دو ساعت آن را براى ما تشریح کرد و ما رفتیم با مباحثه کردن آن را با متن تطبیق کردیم و این نشان مى دهد که ایشان حتّى در آن قسمت از کتاب که خواندنش معمول نبوده، کار کرده بود و نکته دیگر آن که در تلخیص و نتیجه گیرى متون کتاب، مهارت خوبى داشت زیرا ما که از قبل به ایشان نگفته بودیم که فلان باب را باید بخوانیم تا خود را آماده کندبدون مقدّمه و بالبداهة این گونه آماده بودن، حاکى از حافظه قوى و استعداد درخشان و تسلّط کم نظیر ایشان دارد[11]».
منبع:فرهیختگان تمدن شیعه
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان