27 فروردین 1396, 22:13
قدس آنلاین: تمامی کارهایی که آدمی انجام می دهد و تلاش و کوششی که می کند برای آن است که آرامش را با همه وجود لمس کند حال آنکه گاه خود باعث می شود هرگز روی آرامش را نبیند.
به گزارش قدس آنلاین، طمع و حرص از صفات نکوهیده و مذموم انسان است که در آیات و روایات مکرراً از آن نهی و به عنوان عامل بسیاری از بدی ها و شرور در آدمی معرفی شده است.
پیامبر اکرم (ص) می فرمایند: «از حرص بپرهيزيد كه پيشينيان شما در نتيجه حرص هلاك شدند، حرص آنها را به بخل وادار كرد و بخيل شدند. به قطع رحم وادار كرد و قطع رابطه كردند با خويشاوندان. به بدى وادارشان كرد و بدكار شدند.»
همچنین، ایشان در حدیثی دیگر فرموده اند: «آدم حریص همیشه محروم است و افزون بر محروم بودن، در هركاری كه می كند نكوهیده است و چگونه محروم نباشد در حالی كه از بند خدا گریخته است؟»
امیرمؤمنان امام علی نیز در مذمت طمع و حرص در آدمی می فرمایند: «ذليل ترين مردم، كسى است كه طمعكار، حريص و وسوسه گر باشد.»
همچنین، مولای متقیان (ع) می فرمایند: «آزمندی قدر و منزلت آدمی را می‌كاهد و روزیش را زیاد نمی كند.»
ایشان علاوه بر این در نکوهش و بیان عواقب سوء طمع می فرمایند: «حرص زدن موجب فقر می شود.»
امام صادق (ع) فرموده اند: «چه زشت است براى مؤمن كه ميل و رغبتى در او باشد كه او را خوار كند.»
مرحوم مجلسى (ره) گويد: مقصود رغبت به مردم است به خواهش كردن از ايشان، و اين است آن رغبتى كه باعث خوارى و ذلت است و اما رغبت به جانب پروردگار متعال پس آن عين عزت است.
از حضرت باقر (ع) روايت كنند كه فرموده اند: «چه بد بنده اي است آن بنده كه در او طمعى باشد كه او را بكشاند، و چه بد بنده اي است آن بنده كه در او ميل و رغبتى باشد كه او را خوار كند.»
زهرى گويد: على بن الحسين عليهما السّلام فرمودند: «من تمامى خير و سعادت را ديدم گرد آمده در اينكه بايد طمع از هر چه در دست مردم است بريد.»
امام باقر (ع) نیز در مذمت و آثار سوء طمع فرموده اند: «حريص به دنيا، همانند كرم ابريشم است كه هر چه بيشتر دور خود مى تند، خارج شدن از پيله بر او سخت‌تر مى شود، تا آن‌كه از غصه مى ميرد.»
و سعدان گويد: به امام صادق (ع) عرض كردم: چيست آن كه ايمان را در بنده پايدار كند؟ امام (ع) فرمودند: «ورع و پارسائى» (و پرسيدم) آنچه كه او را از ايمان بيرون بُوَد، چيست؟ فرمودند: «طمع است»
و نیز از امام صادق (ع) که می فرمایند: «حريص از دو خصلت محروم شده و در نتيجه دو خصلت را با خود دارد: از قناعت محروم است و در نتيجه آسايش را از دست داده است، از راضى بودن محروم است و در نتيجه يقين را از دست داده است.»
همچنین، امام علی (ع) فرموده اند: «آزمندی بر روزی نمی افزاید، بلكه از ارزش آدمی می‌کاهد.»
منابع:
اصول کافی
غررالحکم
وسائل الشیعه
نهج الفصاحه
بحارالانوار
کلام روز
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان