حضرت عبدالعظیم الحسنی(ع) امامزاده‌ای واجب التکریم و از راویان احادیث اهل بیت(ع) هستند. تبار ایشان با چهار واسطه، به امام حسن مجتبی(ع) می‌رسد. حضرت عبدالعظیم(ع) دوران حیات پنج امام معصوم(ع) از امام کاظم(ع) تا امام عسکری(ع) را درک کردهاند. ایشان احادیث فراوانی را از امام جواد(ع) و امام هادی(ع) را نقل کردهاند. برای اثبات عظمت علمی حضرت عبدالعظیم(ع) کافی است که بدانیم امام معصوم، مردم را برای حلّ مشکلات دینی و یافتن پرسش‌های اعتقادی و عملی‌شان، به ایشان ارجاع داده است. مهم‌ترین نشانه عظمت معنوی و مقامات باطنی حضرت عبدالعظیم(ع) برابری فضیلت زیارت مزار آن بزرگوار، با فضیلت زیارت سیّدالشهدا(ع) است. مرقد مطهر ایشان در شهرری زیارتگاه عاشقان و شیفتگان اهل بیت عصمت و طهارت است.
اکنون که در ایام ولادت با سعادت این محدث والامقام به سر می‌بریم، در مطلب پیش رو، گفتارهایی از حجج اسلام حسین انصاریان و ناصر رفیعی در توصیف ابعاد شخصیت جلیل‌القدر ایشان که در ویژه‌نامه نشریه تخصصی «رایحه» متعلق به خبرگزاری ایکنا با عنوان «در سرای سید الکریم» انتشار یافته و توسط آستان مقدس حضرت عبدالعظیم در اختیار صفحه معارف قرار گرفت. تقدیم خوانندگان محترم می‌شود.
حجت‌الاسلام والمسلمین حسین انصاریان در تشریح ابعاد نورانی وجود با برکت حضرت عبدالعظیم الحسنی(ع) نکاتی را ابراز داشت که در ادامه می‌آید.
ایشان هنوز چهره ناشناخته و مجهولی در نزد مردم دارد، او شخصیت عظیمی است که در بخشی از زیارت نورانی آن حضرت اقرار شده: «که تو در پیشگاه پروردگار مهربان عالم دارای اعتبار و شأن ویژه‌ای هستی.»
بهترین خانواده از نظر اصالت، شرافت، کرامت، بصیرت و دانش و بینش در تمام عالم هستی، اهل بیت(ع) هستند که طهارت آنان باعث شد که بین آنها و پروردگار مهربان عالم در مسئله معرفت؛ حجاب و پرده‌ای نباشد و این بزرگواران حجت کامل حق بر عباد و بندگان باشند و مایه‌های عالم غیب و عالم ملکوت را دریافت کنند و در حدی که جامعه انسانی را به حد کمال لایق خود برسانند و به جامعه انسانی انتقال دهند؛ وجود مبارک حضرت عبدالعظیم(ع) فرعی و حقیقتی از همین خانواده است.
جود و سخاوت رشته‌ای از کرم است و تمامیت آن را در برنمی‌گیرد، بنابراین وقتی حضرت عبدالعظیم(ع) را سید الکریم می‌نامیم باید آگاه باشیم که ایشان وجود مبارکی هستند که تمام ارزش‌ها، نیکی‌ها، خصلت‌های مثبت و تمام عقاید حقه را در دنیای وجود مبارک خود جمع کردهاند.
ایشان در اواخر عمر وجود مبارک حضرت موسی ابن جعفر(ع) به دنیا آمد و همین طور که از نظر جسمی شروع به رشد کردند، فکرشان، عقلشان، روحشان و نفس قدسیشان را به وجود مبارک حضرات علی ابن موسی الرضا(ع)، امام جواد(ع) و امام هادی(ع) وصل کردند.
ظرف عظیم عقل، قلب، نفس و روح وقتی با سه منبع الهی که از نظر حقیقت، معرفت و بصیرت دریای بی‌ساحل هستند، اتصال پیدا کند و صاحب آن حضرت عبدالعظیم الحسنی(ع) باشد که با همه وجودش خواهان سرمایه‌های معنوی از این سه دریای عظیم الهی باشد و آنان نیز کریمانه و عاشقانه مایه‌های معنوی وجود خودشان را در اختیار حضرت بگذارند، ایشان تبدیل به شخصیتی می‌شوند که از آن با عنوان سیدالکریم نام می‌بریم، یعنی انسانی که منبع همه خوبی‌ها و ارزش‌ها در حد و سعه وجودی خودش است.
شأن دیگر حضرت که بسیار مهم و با ارزش است، مطیع و تسلیم محض فرامین الهی بودن می‌باشد؛ حضرت عبدالعظیم(ع) در تمام زمانی که با امام رضا(ع)، امام جواد(ع) و با امام هادی(ع) بسر بردند، با تمام وجود تسلیم امام زمان دوره خود بودند. 80 سال سن داشتند که از دنیا رفتند. یقیناً زمانی که بین 50 و 60 سالگی بودند و یک چهره باعظمت و با ارزش محسوب می‌شدند، امام زمان چنین فردی حضرت جواد با 9 سال سن بودند. در چنین شرایطی حضرت عبدالعظیم(ع) نفرمودند من عالم و دانشمند هستم و نزد حضرت رضا(ع) بخشی از دینم را آموخته‌ام و از شما بزرگ‌تر هستم و معنی ندارد که من مطیع شما باشم! بلکه وقتی حضرت رضا(ع) شهید شدند و منصب با عظمت امامت از جانب پروردگار محول به حضرت جوادالائمه(ع) شد، حضرت عبدالعظیم(ع) با محاسن سفید و سن حدود 60 سال، تسلیم صرف جواد ایشان بود و قدمی را بدون رهبری و امامت حضرت برنمی‌داشت. این شأن بود که خداوند چنین مقام باعظمتی را به ایشان هدیه داد و مطلع‌الفجر ارزش‌ها و تبدیل به سیدالکریم شدند.
شأن دیگر حضرت درجه رفیعی است که به ایشان اعطاء شد، حضرت عبدالعظیم(ع) را یک عالم واقعی و یک دانشمند بصیر می‌شناسند. ما امامزاده‌هایی در عراق و ایران داریم که افراد محترمی بودند ولی همه عظمتشان به سیادتشان و به پاکی‌شان بود، اما عظمت ایشان نزد فقها، بزرگان و دانشمندان شیعه به علم و دانش ایشان است و بخشی از دین خدا و نبوت پیغمبر(ص) و فرهنگ اهل بیت(ع) به وسیله ایشان تبلیغ شده است.
حضرت عبدالعظیم(ع) را از راویان بسیار برجسته علم و معرفت می‌شناسند. ایشان از حضرت هادی(ع) تا رسول خدا(ص) روایت می‌کنند. در واقع ایشان در عبادت همه عبادت‌کنندگان شیعه، در نماز و روزه همه شیعیان و در فهم و معرفت تمامی شیعیان شریک است. همچنین بخشی از ایمان و اخلاق حسنه شیعه نیز از ایشان نشأت می‌گیرد چرا که بخشی از دین ما به وسیله ایشان نقل شده است.
کیفیت زندگی و وفات حضرت در ری به این شرح بود که ایشان تحت تعقیب قرار گرفته و از منطقه خودشان به طرف این منطقه آمدند و در اینجا مظلومانه و غریبانه زندگی می‌کردند و خودشان را معرفی نکردند تا نکند جاسوسان بنی‌عباس به حاکم خبر داده و وجود مقدسشان در معرض خطر قرار بگیرند و یا ایشان را بکشند و از بین ببرند تا وقتی که در همین منطقه از دنیا رفتند و بعد از اینکه لباس‌هایشان را جهت غسل، درآوردند، نامه‌ای را از لباس مبارکشان بیرون آوردند، آنوقت ایشان را شناختند که از نوادگان وجود مبارک حضرت مجتبی(ع) است.
روزنامه کیهان
تاریخ انتشار: یکشنبه 3 دی ماه 1396