زهد و وارستگی

زهد و وارستگی

سادگی و زهد و پرهیز از جلوه های مادی و دنیوی در زندگی، یکی از بارزترین ویژگی های رهبران و علمای اسلامی است که موجب جذب و گرایش توده ی مردم در طول تاریخ به دین گردید.

مقدس اشرفی نیز سیره و زندگی بسیار ساده و زاهدانه ای داشت. این سبک از زندگی نه به دلیل فقر و یا نداری ایشان، بلکه از ایمان و عرفان و تقوای وی و عدم دل بستگی به جلوه های مادی و دنیوی او ناشی بوده است. زهد و پارسایی و سبک باری و وارستگی ایشان زبان زد خاص و عام و یکی از دلائل اقبال عمومی به او و آرمان های الهی وی بوده است. نویسنده ی کتاب احسن الودیه زندگی ساده و وارسته و زاهدانه وی را چنین توصیف می کند:

حاجی اشرفی، ... پارسایی متقی و زاهدی پاک سرشت و در کرامات و مقامات (معنوی) در زمان خود زبان زد خاص و عام بود.[32]

از جمله گزارش شده است که:

با آن که از ثروت مادی تا اندازه ای برخوردار بودند، ولی در زندگی شخصی، ایشان ساده و بی آلایش و به دور از تجملات و مظاهر مادی بوده است و زهد و قناعت در زندگی او موج می زد، بلکه باید گفت، او خود مجسمه ی زهد و مناعت طبع و پیکره ای از عزّت نفس بوده است. همین زهد و سادگی در افرایش عمومی وی نقش زیادی داشته است.[33]

ایشان خود از مواهب مادی در زندگی کم ترین بهره می گرفت و ازامکانات موجود در جهت خدمت به محرومان و دستگیری از نیازمندان استفاده می کرد، به گونه ای که در پایان عمر، فاقد اندوخته ای مالی بود. میرزا حبیب الله کاشانی آورده است:

او ... زاهدترین علما بود ... عمر او از صدسال گذشت در حالی که چیزی از مال دنیا نیندوخت.[34]

منبع:فرهیختگان تمدن شیعه