13 دی 1396, 15:37
قال رسول الله (ص) : « إن أحبَّ الأعمالِ إلی اللهِ عزّوجل إدخال ُ السُّرُورِ علی المؤمنینَ » (کلینی ، کافی ،ج2 ، ص189، باب ادخال السرور)
یکی از چیزهایی که در اسلام مورد توجه قرار گرفته است شاد کردن برادر مؤمن است که در این باره روایات متعددی وارد شده و از برترین کارها نزد خداوند شمرده شده است.
پیامبر اسلام (ص) می‌فرمایند :«کسی که مؤمنی را شاد کند مرا شاد کرده است و کسی که مرا شاد کند خدا را شاد کرده است.»[1]
ولی به این نکته باید توجه داشت که انسان نمی‌تواند هر کسی را از هر راهی شاد کند. منظور روایت این نیست که انسان برادر مؤمن خود را از راه گناه خوشحال کند؛ مسلماً نمی‌توان از راه امور مکروه ، مشتبه و یا لغو چنین کاری را انجام داد. کارهای لغوی وجود دارد که از نظر اسلام پسندیده نیست.
خداوند در قرآن می‌فرماید :
« والذّینَ هُم عَنِ اللَّغوِ مُعرِضُونَ »[2]
مؤمنان کسانی هستند که از کارهای لغو و بیهوده دوری می‌کنند.
پس اصل شاد بودن از نظر اسلام مورد تأیید است و شاد کردن دیگران به عنوان بالاترین عبادات شمرده شده است. هر انسانی به طور فطری به دنبال شادی است. در دنیا خوشی‌ها و ناخوشی‌ها به طور طبیعی و تکوینی برای همه است و هر کسی در دنیا کم و بیش غم‌ها و شادی‌هایی دارد. هیچ کس در دنیا نیست که در همه عمر خود شاد و یا غمگین باشد. انسان به دنبال شادی هست ولی نباید به دنبال شادی‌های کاذب و حرام برود. کسانی که از راه‌های غیر مشروع مانند استعمال مواد مخدر ، مسکرات و... خود را شاد می‌کنند، شادی‌شان موقّتی است و پس از آن ساعت‌ها بلکه یک عمر بدبخت خواهند بود. این شادی‌ها مطلوب اسلام نیست. بلکه شادی دنیای انسان وقتی پسندیده است که در راستای کمک به شادی آخرت او باشد. انسانی که همیشه افسرده باشد به دنبال هیچ کاری نمی‌رود؛ عبادت هم نمی‌کند. چنین فردی نه به درد دنیا و نه به درد آخرت می‌خورد. پس نشاط و شادی‌ای که انسان را وادار کند که کارهای دنیایی وآخرتی خود را درست انجام دهد مطلوب است.[3] وگرنه شادی و نشاط خود و یا دیگران که در سایه گناه بدست آید نه تنها هیچ پاداشی ندارد و عبادت محسوب نمی‌شود بلکه عذاب نیز دارد.
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان