زهد و ساده زیستى

زهد و ساده زیستى

یکى از جلوه هاى بارز شخصیت عالم فرزانه شیخ حسنعلى، زهد و بى اعتنایى نسبت به دنیا و مظاهر دنیوى بوده است. وى از مناصب دنیوى دورى مى کرد و پیوسته به یاران و دوستان سفارش مى کرد که از این مناصب پرهیز کنند و از دست دادن آن را مهّم ندانند.

هجرت او به شهرهاى مختلف ـ به ویژه در دوران جوانى ـ حکایت از آن دارد که او از تعلّقات دنیوى آزاد بوده است. او پیوسته از دنیا طلبان و شیفتگان دنیا و از آن دسته عالمانى که دین را وسیله کسب افتخارات دنیوى قرار مى دادند و از مردمى که براى رسیدن به مقاصد خود در اطراف چنین کسانى جمع مى شدند، گله و شکایت داشته، طریقه و مشرب خود را از آنها جدا مى دانست.

او عامل عمده سعادت و خوشبختى انسان را تقوى مى دانست و مى فرمود: «بالتّقوى بلغنا ما بلغنا». اگر در این راه، تقوى نباشد، ریاضت ها و مجاهدت ها جز خسران، ثمرى ندارند و نتیجه اى جز دورى از درگاه حق تعالى نخواهند داشت.

اگر آدمى یک اربعین به ریاضت بپردازد، امّا یک نماز صبح از او قضا شود، نتیجه آن اربعین هباءً منثورا خواهد گردید.^[18]

وى در جواب یکى از دوستان و ارادتمندان مى نویسد:

«... مادام که چشم بر این متاع بى قدر و این دنیاى پست، دوخته دارى، بدان که معامله تو با زیان همراه و اساس معنویّت همعنان تباهى است، و روى تو در قیامت عبوس خواهد بود و گمان مبر که زیرکانه عمل مى کنى پس از این خانه هلاکت، پهلو تهى کن و روى به سوى خانه آخرت نما تا روى تو خرّم گردد و دیده ات به سوى پروردگار ناظر و روشن شود^[19]».

منبع:فرهیختگان تمدن شیعه